Z autobusowego archiwum – Drögmöller
Marka Drögmöller – w przeciwieństwie do swych większych i starszych rodaków, takich jak MAN czy Mercedes-Benz – nie była nigdy marką renomowaną, rozpoznawalną na całym świecie. Nie oznacza to jednak, że nie ma ona wielkich tradycji ani też nie wywarła żadnego wpływu na rozwój europejskiej myśli technicznej w dziedzinie konstrukcji autobusów. Przeciwnie, jej tradycje sięgają lat 20. ubiegłego stulecia, a niektóre, nowatorskie rozwiązania wdrożone przez tę firmę do produkowanych autokarów spowodowały, że o producencie tym usłyszano jednak w Europie, a fakt, że z doświadczenia tej niewielkiej przecież firmy korzysta dziś potężny, międzynarodowy koncern Volvo, powoduje, że warto chyba przyjrzeć się historii tego Dawida, od którego dziś uczy się opracowywać luksusowe autokary prawdziwy Goliat rynku autobusowego.
Wszystko zaczęło się w roku 1920. 1 lipca tegoż roku, Gotthard Drögmöller założył w Heilbronn mały zakład, zajmujący się budową nadwozi samochodowych. Od samego początku, produkowane te pojazdy wyróżniał solidne, wysokiej jakości ręczne wykonanie oraz ładna stylistyka. Na efekty pracowitości załogi oraz przestrzeganych zasad jakości nie trzeba było długo czekać. Produkty zakładów Drögmöllera cieszyły się coraz większym powodzeniem, a firma rozrastała się. Wkrótce, w Heilbronn zbudowano halę fabryczną z prawdziwego zdarzenia, a w 1925 roku zakład zatrudniał już 25 pracowników. W roku 1930, oferta firmy została uzupełniona o nadwozia autobusów, montowane na podwoziach samochodów ciężarowych.
W roku 1933, samochód osobowy z nadwoziem Drögmöllera otrzymał Grand Prix podczas Międzynarodowego Konkursu Wzornictwa Samochodowego w Baden-Baden. I tak, pod hasłem „Lepsza mniejsza liczba dobrych produktów, niż duża gorszych”, Gotthard Drögmöller rozpoczął produkcję nadwozi autobusowych. Budowane autobusy bazowały głównie na szeroko rozpowszechnionych i sprawdzonych podwoziach Mercedes Benz, co powodowało, że pojazdy te coraz częściej trafiały także na eksport. Niestety, pomyślny rozwój firmy przerwała II Wojna Światowa. W 1944 roku, zakłady w Heilbronn uległy całkowitemu zniszczeniu.
Jednak już 1 lipca 1945 roku, Gotthard Drögmöller, wraz z garstką ludzi, którzy razem z nim współtworzyli przedwojenny zakład, położył kamień węgielny pod budowę nowego zakładu. Dwa lata później, w 1947 roku, w Heilbronn stały już nowe hale produkcyjne i produkcja autobusów mogła zostać wznowiona. Unowocześnieniu uległa także konstrukcja wytwarzanych nadwozi, których szkielety wykonywano nie – jak wcześniej – z twardego drewna, ale całkowicie ze stali. Kiedy Gotthard Drögmöller zmarł w 1957 roku, pozostawił swoim następcom do wykonania ważne dzieło: jego spadkobiercy wybudowali w 1965 roku – będący do dziś w użyciu – zakład produkcyjny na ulicy Lichtenberger. Rozpoczęła się produkcja pierwszych integralnych autobusów, wyposażonych w silniki Mercedes-Benz. Kilka lat później, model DR35 został uznany podczas Targów IAA w Hannowerze najładniejszym autobusem roku. W latach 70. firma Drögmöller rozrosła się i nabrała dużego znaczenia na rynku, ale zachowała swój indywidualny charakter. Indywidualne życzenia i wymagania klientów firmy i pasażerów podróżujących jej produktami liczyły się bardziej, niż wymogi produkcji seryjnej i wynikające z nich ograniczenia techniczne. Drögmöller chciał uniknąć bycia producentem dużych serii pojazdów, chciał natomiast być postrzegany jako producent jednych z najlepszych autobusów.
Rok 1980 przyniósł rozbudowę zakładów przy Lichtenbergerstrasse, w których uruchomiono wytwarzanie nowoopracowanej rodziny autokarów 400. Jej sztandarowym przedstawicielem był superwysokopokładowy autokar E420 z wydzielonym, umieszczonym pod pokładem, stanowiskiem kierowcy. Niedługo później, bo w 1981 roku, rolę tę przejął pierwszy w historii firmy autokar dwupokładowy, któremu nadano oznaczenie E440. Opracowany przez Drögmöllera piętrowy autobus turystyczny, w krótkim czasie stał się pojazdem bardzo poszukiwanym i to nie tylko w Niemczech, ale w całej Europie, jak i nawet w niektórych krajach na innych kontynentach. Do jego popularności przyczyniła się z pewnością uniwersalna konstrukcja pojazdu, która umożliwiała budowę zarówno wersji przystosowanych do ruchu prawo-, jak i lewostronnego. Spora ilość piętrowych autokarów Drögmöller z kierownicą po prawej stronie trafiła np. na eksport do Japonii.
Począwszy od 1984 roku, w Heilbronn budowane były już wyłącznie autobusy integralne rodziny „E”. Także od tego roku, we wszystkich produkowanych modelach stosowano niezależne zawieszenie przedniej osi.
W roku 1987, Drögmöller zaprezentował koncepcyjny pojazd E430/E430U, który stał się podstawą do stworzenia nowej generacji autokarów Drögmöller. I tak, w 1989 roku, nieco zmienione w stosunku do prototypu modele E430 i E430 zastąpiły superwysokopokładowego E420. Podobnie rzecz się miała z E330 – jego następcą został model E330H Eurocomet, który w 1990 roku uzupełnił nową rodzinę autobusów Drögmöller. W 1992 roku, firma nawiązała współpracę z koncernem Mercedes-Benz, w ramach której zbudowano prototyp nowego modelu autokaru piętrowego. Pojazd zadebiutował w tym samym roku na targach IAA w Hannowerze. Skonstruowany wspólnie z działem autobusowym Mercedes-Benz pojazd nie wszedł jednak do produkcji ze względu na zbyt małe zainteresowanie tego typu pojazdami: produkowanych w latach 1980-1992 autobusów dwupokładowych poprzedniej generacji sprzedano tylko nieco ponad 100 egzemplarzy, w tym ok. 30 na eksport.
Drögmöller zdecydował się za to na nawiązanie współpracy ze szwedzkim koncernem Volvo, która w 1994 roku doprowadziła do przejęcia firmy przez Volvo Bus Corporation. Pierwszym pojazdem zbudowanym przez Drögmöllera z wykorzystaniem podzespołów Volvo był model B12-500. Paleta pojazdów oferowanych przez producenta z Heilbronn na rynku niemieckim została poszerzona o autobusy liniowe, wytwarzane w wiedeńskich zakładach koncernu Volvo (ex Steyr). W wyniku przejęcia firmy przez koncern Volvo, jej nazwa została pod koniec 1994 roku zmieniona na Volvo Busse Deutschland GmbH. W ten sposób, Drögmöller stał się członkiem Volvo Group. W momencie przejęcia Drögmöllera przez szwedzki koncern, głównymi priorytetami w firmie stała się jakość, bezpieczeństwo i ochrona środowiska. Volvo jest firmą słynącą z bezpieczeństwa produkowanych przez siebie pojazdów.
Cieszący się największym powodzeniem na rynku model Drögmöllera – EuroComet E330H – zaczęto zabudowywać na podwoziach Volvo i sprzedawać w wielu krajach europejskich jako Volvo B12-600. Od tego momentu, w pojazdach produkowanych w Heilbronn stosowane były wyłącznie komponenty firmy Volvo, z wyjątkiem produkowanej według własnej koncepcji Drögmöllera, niezależnie zawieszonej przedniej osi.
W 1996 roku, paleta modeli produkowanych w Heilbronn została poszerzona o autobus międzymiastowy, zbudowany na podwoziu Volvo B10, którego ochrzczono B10-400. W tym roku, wyprodukowano także 100. egzemplarz zwycięskiego autokaru B12-600.
W 1997 roku, zakłady w Heilbronn otrzymują certyfikat zgodności systemu zapewnienia jakości z normami DIN ES ISO 9001. Natomiast ciesząca się rosnącym powodzeniem rodzina autokarów B12-500/600 poddana została modernizacji. Zmieniła się m.in. dolna część przedniej ściany, na której zastosowano okrągłe, projektorowe reflektory. W celu poprawy bezpieczeństwa biernego pasażerów, dokonano także modyfikacji struktury nadwozia, dzięki czemu autokar spełnił normy bezpieczeństwa ECE R66, określające dopuszczalne odkształcenia struktury nadwozia przy wywrotce autobusu. W 1999 roku, Volvo Busse Deutschland otrzymuje tytuł Najlepszego Importera Autobusów w Niemczech. Ponadto, firma uzyskuje zaświadczenie potwierdzające, że procesy produkcyjne w zakładach w Heilbronn przebiegają w zgodzie z normami ochrony środowiska EWG 1836 / 93.
Rok 1999 to także wprowadzenie na rynek niemiecki autobusu miejskiego Volvo 7000.
Produkcja modeli B12-600 i B12-500H trwała do późnego lata 2001 roku. Od jesieni 2001 roku, w Heilbronn powstawały już wyłącznie autobusy turystyczne z amfiteatralnym układem siedzeń i wznoszącą dolną linią okien bocznych. Do tego czasu, wyprodukowano i dostarczono do klientów łącznie około 1000 autokarów E330H i B12-600. Wiosną, Volvo wprowadziło na rynek nową rodzinę podwozi do autobusów turystycznych, nazwaną TX-B12. Na tym właśnie podwoziu powstał nowy model 9900, którego produkcję uruchomiono w Heilbronn. Pojazd ten opierał się już wyłącznie na komponentach i rozwiązaniach Volvo i zastąpił w ofercie koncernu model B12-600. Niedługo później, miejsce międzymiastowego autobusu B10-400, zajął nowoopracowany model 8700, również budowany na podwoziu Volvo TX/B12.
W 2002 roku, oferta autokarów typu 9900 została poszerzona: do dwuosiowej, 12-metrowej odmiany dołączył model trzyosiowy o długości 13,7 metra. Rok później, do listy oferowanych wariantów pojemnościowych doszedł model pośredni – trzyosiowy o długości 12,8 metra.
Pomimo, iż marka Drögmöller dziś już nie istnieje, zakłady w Heilbronn nadal pracują pełną parą, a pojazdy które opuszczają hale fabryczne stanowią „najwyższą półkę” w ofercie wielkiego koncernu autobusowego, jakim jest Volvo Bus Corporation i można powiedzieć, że są jego chlubą. Dla założycieli firmy stanowi to swego rodzaju zapewnienie, że jej wkład w rozwój konstrukcji wysokiej klasy autokarów nie zostanie zaprzepaszczony.
Tekst opracowano na podstawie materiałów dostarczonych przez Volvo Busse Deutschland.
