Warszawa: Przystanek Rozchodnikowa – czyja ta straszna wiata?
Jest brzydka, nie daje ochrony przed wiatrem i nie wiadomo, kto ją postawił. ZTM i dzielnica szukają właściciela samowoli, a pasażerowie marzną w ciemnościach, czekając na autobus. Przystanek Rozchodnikowa przy Wale Miedzeszyńskim trudno nazwać wizytówką Zarządu Transportu Miejskiego. Trudno go nawet nazwać przystankiem, stosując ogólnomiejskie standardy. Zamiast estetycznej czerwonej wiaty, na pasażerów czeka rusztowanie z desek, okryte resztkami blachy falistej. Dodatkowo w pobliżu nie ma żadnego oświetlenia.
– Siedzimy na drewnianej ławeczce, po ciemku, z kawałkiem blachy nad głową. A ponieważ przystanek jest na żądanie, nie widać, jak machamy, i nierzadko autobusy w ogóle się nie zatrzymują. Wtedy trzeba czekać kolejne 30 minut – żali się Patrycja Sawicka, mieszkanka pobliskiego osiedla.
Brak latarni utrudnia też przejście przez ulicę. – Czasami czekam z synem kilka minut, żeby przedostać się na drugą stronę Wału Miedzeszyńskiego, bo nas zwyczajnie nie widać – opowiada nasza czytelniczka. Martwi się, jak będzie dochodzić do swojego przystanku zimą. Samo miejsce postoju autobusów jest wyłożone betonowymi płytami, ale dojście to już ubita ziemia, która po większym deszczu staje się błotnistym bajorem.
Przystanek Rozchodnikowa jest tylko 16 km od centrum Warszawy. Czy to już za daleko na europejski standard stolicy?
– Zdajemy sobie sprawę, że przystanek nie wygląda najlepiej, ale to nie jest nasza wiata. Nie wiemy, kto ją postawił i nie bardzo możemy ją rozebrać. Trzeba najpierw ustalić właściciela. My naprawdę chcielibyśmy jakoś ten problem rozwiązać – poinformował 'Gazetę’ Igor Krajnow, rzecznik prasowy Zarządu Transportu Miejskiego.
Co wcale nie oznacza, że na przystanku pojawi się standardowy, czerwony daszek. – Nie na każdym przystanku jest potrzebny, tym bardziej jeśli to postój 'na żądanie’ dla jednej linii – dodaje rzecznik. Na chodnik też na razie nie ma co liczyć. Zarząd Dróg Miejskich dopiero przygotowuje plany przebudowy tego odcinka drogi.
