Usytuowanie silnika a kształtowanie przestrzeni pasażerskiej

W latach 90. wszyscy wiodący producenci opracowali w pełni niskopodłogowe konstrukcje autobusów miejskich. Do najważniejszych producentów obecnych na polskim rynku należą: Evobus (Mercedes-Benz), MAN, Solaris, Autosan, Solbus, Scania, Volvo, MAZ. Każdy z nich stosuje własne rozwiązanie zabudowy silnika i tylko jedna koncepcja jest dominująca.

Wszystkie pojazdy niskopodłogowe najpopularniejszej klasy wielkościowej MAXI są tylnosilnikowe. Modele różnią się ułożeniem silnika względem karoserii. Stosowane są 3 rozwiązania –wzdłużne pionowe ułożenie silnika, wzdłużne poziomie i poprzeczne pionowe. W większości modeli dostępne jest tylko jedno rozwiązanie ułożenia silnika, a wyjątkiem są MAN i Mercedes. Silnik umieszczony wzdłużnie, pionowo to najpopularniejsze rozwiązanie, które występuje w 7 modelach:

W wypadku zabudowy wieżowej, silnik umiejscowiony jest w pionowej komorze zajmującej całe lewe naroże autobusu. Najważniejszą zaletą takiej zabudowy jest umożliwienie montażu typowej pionowej jednostki wysokoprężnej stosowanej do napędu samochodów ciężarowych.  Dodatkowo, prosta technicznie jest zabudowa trzecich drzwi, a także udostępniona jest znaczna przestrzeń na silnik i osprzęt. Tylne umiejscowienie silnika oddala źródło hałasu i drgań od prowadzącego pojazd. Wadą zabudowy wieżowej jest zmniejszenie liczby okien i miejsc siedzących, a także trudna eliminacja drgań. W autobusach z wieżową zabudową silnika regułą jest, iż siedzenia w tylnej części są dostępne po pokonaniu co najwyżej jednego podestu. Wyjątkiem tutaj jest jedynie Volvo 7700, gdzie wysoko, przy samej ścianie wieży, zabudowano 2 miejsca siedzące, wymagające pokonania 2 stopni. Silnik umieszczony poprzecznie, pionowo, to drugie popularne rozwiązanie i występuje w 3 modelach:

(zobacz inne zdjęcie zabudowy silnika poprzecznego na galerii phototrans.eu)
Poprzeczne zabudowanie silnika umożliwia z jednej strony wykorzystanie typowej jednostki napędowej z samochodu ciężarowego, a z drugiej strony –zapewnia dobry dostęp do silnika poprzez znacznych rozmiarów klapę w ścianie tylnej. Zabudowa silnika przebiegająca w poprzek autobusu zajmuje niewielki udział długości pojazdu. Na wyjściu ze skrzyni biegów niezbędne jest jednak zastosowanie dodatkowej przekładni kątowej. Dodatkowo, zabudowa jest wysoka, co wymaga bądź zajęcia całej przestrzeni tyłu autobusu, jak w Irisbusie Citelis, bądź zamontowania wysoko umiejscowionych siedzeń, wymagających pokonania 2 stopni –jak w Scanii Omnicity CN270UB. Zabudowa silnika w Irisbusie zajmuje całą szerokość ściany tylnej, a wszystkie siedzenia w pojeździe są dostępne po pokonaniu co najwyżej jednego stopnia. Wadą zabudowy jest konieczność stosowania dodatkowej przekładni kątowej oraz wysokie umieszczenie okna tylnego, co uniemożliwia pasażerom obserwację otoczenia za pojazdem (np. pojazdów innych linii).

Silnik umieszczony poziomo, wzdłużnie, to najmniej popularne rozwiązanie i występuje w 2 modelach:

Ze względu na kształt zabudowy i umiejscowienie siedzeń nazywa się tą formę zabudową amfiteatralną. Niemieccy producenci tradycyjnie już stosują silniki poziome w autobusach miejskich. W latach 50. wykorzystano je jako podpodłogowe silniki montowane pomiędzy osiami. Następnie umożliwiły one produkcję pojazdów tylnosilnikowych, znajdując też zastosowanie w pojazdach z pierwszej i drugiej generacji niemieckiego autobusu standardowego. Przy opracowywaniu pierwszych popularnych konstrukcji autobusów niskopodłogowych, Mercedes i MAN również wykorzystali silniki poziome, umiejscawiając je po lewej stronie pojazdu. Zabudowa umożliwiała zastosowanie w pojeździe niskiej podłogi i dostęp do siedzeń po pokonaniu jednego stopnia. W wersji trzydrzwiowej, w trzecich drzwiach występował jeden stopień. W wypadku MANa, dążono do takiej modyfikacji konstrukcji, aby wyeliminować stopień, i tym samym uzyskano wszystkie trzy wejścia pozbawione schodków. Rozbudowana, pozioma zabudowa silnika pozostała znacznych rozmiarów, wymagając pokonania dwóch stopni, celem zajęcia miejsc na siedzeniach. Zabudowano na niej umieszczone bokiem fotele. Uzyskano jednakże niewielką i wąską przestrzeń przy trzecich drzwiach. W Mercedesie, w wersji z silnikiem leżącym, nie wyeliminowano stopnia. Zaletą wersji z zabudową poziomą jest większa liczba siedzeń i okien niż w wypadku zabudowy wieżowej.