MZK Konin bez NesoBusa. Unieważnienie przetargu. Kolejna szansa z ZTP 3.0  

18 maja Miejski Zakład Komunikacji w Koninie podjął decyzję o unieważnieniu przetargu na dostawę drugiego autobusu wodorowego.

Przypomnijmy, że pod koniec marca wielkopolski przewoźnik dokonał wyboru najkorzystniejszej oferty w przetargu na dostawę drugiego autobusu wodorowego, który miała dostarczyć spółka PAK-PCE. Tak się jednak nie stanie, gdyż MZK odpadło z konkursu CUPT  z dofinansowaniem z Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko. MZK się jednak nie poddaje i bierze udział w III edycji programu „Zielony Transport Publiczny” z wnioskiem o dotację na zakup aż 11 autobusów wodorowych. To kolejna szansa na zwycięstwo NesoBusa w Koninie

TRZY OFERTY

. Wielkopolskie miasto już od roku eksploatuje autobus wodorowy Solaris Urbino 12 hydrogen, który został wydzierżawiony na okres czterech lat. W marcu firma wybrała najkorzystniejszą ofertę na zakup kolejnego wodorowca, ale to zamówienie zostanie anulowane z powodu braku dofinansowania, Jak informuje MZK:

-„Zamawiający unieważnia postępowanie na podstawie art. 257 ustawy Prawo zamówień publicznych z powodu nieprzyznania środków publicznych, które Zamawiający zamierzał przeznaczyć na dofinansowanie przedmiotowego zamówienia. Zamawiający złożył wniosek o dofinansowanie przedmiotowego zamówienia w ramach projektu pt. „Autobusy wodorowe dla Konina – Zielonego Miasta Energii", w konkursie nr POIiŚ.11.4/1/22 Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko, w działaniu 11.4 „Transport Miejski”. 17 maja 2023 roku Zamawiający otrzymał z Centrum Unijnych Projektów Transportowych decyzję o nieprzyznaniu środków, ponieważ kwota przeznaczona na dofinansowanie projektów w konkursie nie wystarcza na objęcie dofinansowaniem naszego projektu. Możliwość unieważnienia postępowania na mocy art. 257 ustawy Prawo zamówień publicznych tj. z uwagi na powyższą sytuację została przewidziana w ogłoszeniu o zamówieniu oraz w Specyfikacji Warunków Zamówienia.”

Koniński kontrakt był o tyle ciekawy, że swoje oferty na jednego wodorowca położyły trzy firmy:

• :Solaris Bus & Coach zaproponował kwotę 3.675.240,00 PLN brutto / 2.988.000 PLN netto za autobus Urbino 12 hydrogen;

• Arhur Bus przedstawił najdroższą ofertę na poziomie 3.702.438,65 PLN brutto / 3.010.112 z modelem Arhur Bus H2 Zero

• PAK-PCE Polski Autobus Wodorowy zaproponował najtańszą ofertę – na poziomie 3.597.750 PLN brutto / 2.935.000 PLN netto za model NesoBus.

Z kolei budżet zamawiającego wynosił 3.813.000,00 PLN brutto, czyli wszystkie oferty zmieściły się w budżecie! Następnie MZK oceniło złożone propozycje według dwóch kryteriach: ceny (80%) i warunków techniczno-eksploatacyjnych (20%).Okazało się, że najwięcej punktów – za najniższą cenę - zgarnął NesoBus, który pokonał najbliższego w stawce Solarisa o 1,29 pkt. I byłoby to kolejne zwycięstwo - po Rybniku - firmy z Grupy Polsat, gdyby nie … CUPT, który podjął decyzję o  przyznaniu dofinasowania innym projektom.

KONIŃSKI WODOROWIEC

Drugi koniński autobus na ogniwa paliwowe zasilane wodorem miał mieć długość od 11,5 do 12,5 m i pojemność minimum 75 pasażerów, z czego 28 na miejscach siedzących. Wejście na pokład miało odbywać się poprzez 3 pary drzwi w układzie 2-2-2, o szerokości 1200 mm. Autobus miał być napędzany przez silnik umieszczony centralnie lub silniki elektryczne umieszczone w osi napędowej o sumarycznej mocy szczytowej minimum 150 kW, chłodzony cieczą lub powietrzem. Magazyn energii stanowić miały bateria litowo - jonowa, o pojemności co najmniej 29,0 kWh. Gniazdo plug-in do ładowania baterii miało być zlokalizowane na tylnej ścianie pojazdu. Autobus miał być wypażony w zbiorniki wodorowe o pojemności minimum 1400 l. Gniazdo do tankowania wodoru zlokalizowane miało być z prawej strony w okolicach osi przedniej. Czas tankowania wodoru to około 10-12 minut. Na dachu przewidziano ogniwo paliwowe o mocy minimum 70 kW netto. Ciepło z produkcji energii miało być wykorzystywane do ogrzewania autobusu za pomocą pompy ciepła. Do tego dochodził układ rekuperowania energii z hamowania.

Zamawiający miał  również określone wymagania względem stanowiska pracy kierowcy. Kabina kierowcy miała być typu zamkniętego, wyposażona w zamykane okienko do sprzedaży biletów, w blat lub kołyskę do przyjmowania gotówki. Pasażerowie mieli siedzieć na fotelach typu miejskiego z tkaniną zawierającą minimum 85% wełny w swojej wierzchniej części plus środek zapewniający plamoodporność oraz antybakteryjność. System informacji pasażerskiej miały stanowić trzy tablice kierunkowe wykonane w technologii LED, w kolorze bursztynowym, posiadające układ ciągłej regulacji natężenia świecenia w zależności od warunków oświetlenia zewnętrznego oraz jedna wewnętrzna tablica informacyjna LCD.