INTERBUS już w kwietniu?

19 grudnia 2002 roku Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski podpisał ustawę z 13 listopada 2002 roku o ratyfikacji Umowy w sprawie międzynarodowych okazjonalnych przewozów pasażerów autokarami i autobusami (Umowa INTERBUS) – Dz. U. z 2002 r., nr 230, póz. 1919. Aby zgodnie z procedurą ten przepis wszedł w życie, konieczne było przesłanie dokumentu ratyfikacyjnego do Sekretariatu Generalnego Rady UE w Brukseli, oczekiwanie na potwierdzenie przyjęcia dokumentu i na koniec opublikowanie Oświadczenia Rządowego o wejściu w życie Umowy INTERBUS. Najprawdopodobniej cała ta biurokratyczna procedura zostanie zakończona w kwietniu 2003 roku.
Można powiedzieć, że umowa INTERBUS jest korzystna dla polskich przewoźników, bowiem pozwala na wykonywanie bez zezwoleń zagranicznych (a jedynie na podstawie formularza jazdy, określonego w Umowie) szerszego zakresu zarobkowych międzynarodowych przewozów okazjonalnych, niż na podstawie dotychczas obowiązujących umów bilateralnych o międzynarodowych przewozach drogowych. Np. możliwe będzie wykonywanie jazd pustym autobusem w celu odbioru z innego państwa i przewiezienia do Polski wcześniej „zakontraktowanej” grupy pasażerów. Są w umowie określone rodzaje przewozów okazjonalnych, które podlegają obowiązkowi zezwolenia (tzw. przewozy niezliberalizowane). Na autobusy jednego państwa, uczestniczące w operacjach transportowych zgodnie z niniejszą Umową, nie będą w drugim państwie nakładane podatki od pojazdów i opłaty z tytułu poruszania się lub posiadania pojazdów oraz inne opłaty specjalne. Autobusy nie będą jednak zwolnione z podatków od paliw silnikowych, VAT od usług transportowych oraz od opłat drogowych i opłat za użytkowanie infrastruktury. Paliwo do autobusów, znajdujące się w zbiornikach paliwowych zainstalowanych w tym celu przez producenta, nie więcej jednak niż 600 litrów oraz oleje i smary znajdujące się w autobusach wyłącznie w celu ich eksploatacji, będą zwolnione z ceł importowych oraz wszelkich innych podatków i płatności nakładanych w państwach UE i w Polsce.
Kwestia dbałości o zwiększenie bezpieczeństwa ruchu na drogach i ochrony środowiska odzwierciedlona jest w załączniku technicznym, który wymusza eksploatację taboru o wysokich parametrach, jakie powinny być spełnione przez wszystkich przewoźników z państw stosujących Umowę. Zgodnie z nim – autobusy zarejestrowane między 1986 a 1987 r., będą mogły być stosowane do przewozów okazjonalnych tylko do końca 2003 r. Pojazdy z roczników 1998 i 1999 – do końca 2004 r. Natomiast od 01.01.2005 r. w przewozach okazjonalnych, objętych ww. Umową, będą mogły być używane wyłącznie autobusy po raz pierwszy zarejestrowane po 01.01.1990 r. Dane kierowcy(ów) prowadzących autobusy w międzynarodowych przewozach okazjonalnych, dane dot. przedsiębiorstwa zaangażowanego w te przewozy oraz stan układu hamulcowego, kierowniczego, wydechowego, opon, oświetlenia pojazdu, wielkość zadymienia spalin i emisji gazów podlegają kontroli inspekcji transportu drogowego i innych funkcjonariuszy kontroli (tzw. lista kontrolna). Kierowca autobusu ma obowiązek posiadać w pojeździe, kopię licencji i wypis z niej dot. autobusu oraz prawidłowo wypełniony oryginał formularza jazdy, w który wyposaży go przedsiębiorca. W siedzibie przedsiębiorcy pozostanie, kopia formularza oraz cały dokument kontrolny w postaci książki, zawierającej 25 formularzy jazdy.
Celem związania RP Umową INTERBUS jest zapewnienie liberalizacji (wykonywania bez zezwoleń) określonych rodzajów międzynarodowych okazjonalnych przewozów osób, ujednolicenie procedur wymaganych dla tzw. przewozów okazjonalnych niezliberalizowanych oraz zapewnienie wysokiego stopnia harmonizacji warunków technicznych dot. pojazdów i wymagań socjalnych – dot. pracy kierowców wykonujących te przewozy. Ujednolicenie formularzy i procedur ułatwi pracę przewoźnikom i sprzyjać będzie uproszczeniu kontroli na drogach.