Citaro z numerem 40 000

Zakład Mercedes-Benz w Mannheim opuścił 40. tysięczny egzemplarz Citaro. Szacowny jubilat –w przegubowej, lokalnej wersji Citaro GÜ–trafił do Luksemburga, a dokładniej do firmy Voyages Emiles Weber. Tym samym Mercedes potwierdził wyjątkową pozycję swojego flagowego, miejskiego modelu na europejskim rynku. Liczba wyprodukowanych od 1998 r. egzemplarzy czyni go tutaj niekwestionowanym nr 1. Tylko w 2013 r. europejscy klienci zakupili 3027 szt. Citaro, co zapewniło mu udział na poziomie 16,4% w rynku i zdecydowane pierwsze miejsce w miejskim rankingu. Oczywiście swój sukces zawdzięcza on przede wszystkim doskonałej pozycji w Niemczech, gdzie w zeszłym roku zajął aż 37% udziału w rynku, ale i nie tylko. O sile Citaro świadczy fakt, że jest on obecny w 40 krajach i to w niemal wszystkich większych miastach Europy –od Londynu po Bukareszt i od Madrytu do Helsinki. Znają go także pasażerowie w Meksyku, Japonii, Singapurze i Abu Zabi, a nawet na wyspie Reunion na Oceanie Indyjskim. Jest również podstawą systemów BRT (Bus Rapid Transit) w Strasburgu, Stambule i Nancy. W ostatnim czasie największe zamówienia na ten model zrealizowały trzy europejskie stolice: Bruksela, Budapeszt i Wiedeń. Aktualnie trwają dostawy większych partii Citaro m.in. dla włoskiej Florencji czy szwajcarskiego Zug.

Przypomnijmy, że Mercedes-Benz Citaro zadebiutował na Kongresie UITP w 1997 roku w Stuttgarcie. Jego produkcja seryjna rozpoczęła się rok później. Pojazd od samego początku imponował świetną stylistyką –zarówno wewnętrzną, jak i zewnętrzną, 100% niską podłogą, zaawansowanymi technologiami w zakresie układu hamulcowego oraz elektroniką opartą na magistrali danych CAN. To były wówczas nowe standardy w autobusowej branży. Ponadto jego oferta na rynku obejmował zarówno modele miejskie, jak i lokalne (U) i to we wszystkich dostępnych opcjach gabarytowych. To również było nowością. W 2005/2006 r. miał miejsce kolejny lifting modelu. Wówczas też pojawiła się jego wersja niskowejściowa (Citaro LE) oraz 10-metrowa (Citaro K). Rozpoczęto też pracę nad modelem 4-osiowym o bardzo dużej pojemności – CapaCity. Z kolei w 2011 r. miała miejsce premiera drugiej generacji Citaro. Zgodnie z tradycją wprowadziła ona na rynek zupełnie nowe technologie. Wersja C2 jako pierwszy autobus na świecie została wyposażona w silnik spełniający normę Euro 6 oraz elektroniczny system stabilizacji toru jazdy ESP. Kolejne nowinki to oryginalnym design, system rekuperacji energii podczas hamowania, system pochłaniania energii podczas czołowego zderzenia, nowy kokpit i miejsce pracy kierowcy oraz nowy wymiar oszczędności w zakresie zużycia paliwa. Sukces „napędowej”koncepcji dał o sobie znać już w wiosną 2014 r., kiedy Mercedes przekazał tysięczny egzemplarz Citaro z normą Euro 6. Tak duży popyt na tego typu konstrukcje powoduje, że jest on teraz produkowany w trzech miejscach: w Mannheim, Neu-Ulm oraz w fabryce Ligny we Francji, skąd trafia na niektóre rynki eksportowe.

O ile wynik 40 tysięcy wyprodukowany Citaro imponuje swoim poziomem, tak informacja, że od 1998 r. zakład w Dortmundzie wyprodukował 20 tysięcy minibusów Mercedes Benz Sprinter wydaje się być lekko zaniżona. Pewnie wynika to z krajobrazu naszego rynku, gdzie segment MINI (zarówno w zakresie nowych, jak i używanych pojazdów) jest strategiczną kategorią i jednocześnie podstawą sukcesu niemieckiego producenta w Polsce. W ubiegłym roku sprzedano –oczywiście poza naszym krajem –1206 oryginalnych minibusów Mercedes-Benz i tym samym fabryka w Dortmundzie zbliżyła się do granic swoich możliwości produkcyjnych. Jubileuszowym modelem okazał się Sprinter City 65 dla norweskiego przewoźnika Sandfærhus Parkering. Początki historii spółki Mercedes-Benz Minibus GmbH sięgają roku 1998 i firmy zabudowującej Karl Koch z siedzibą w Mudersbach, niedaleko Siegen. Do 2004 r. w ramach kooperacji z Mercedes-Benz trwał tutaj montaż minibusów, a po całkowitym przejęciu zakładu przez Mercedesa, cała produkcja została przeniesiona do fabryki w Dortmundzie. Aktualnie paleta powstających w tym zakładzie pojazdów sięga aż 24 modeli o dopuszczalnej masie całkowitej od 3,5 t do 6,8 t, w tym 16 z kierownicą po lewej stronie i 8 wariantów z kierownicą po prawej stronie. Ich produkcja jest podzielona na: zabudowę nadwozia (w ramach trzech linii) oraz montażu wyposażenia (cztery linie). Gotowe pojazdy powstają zarówno na bazie furgonów Sprinter, jak i podwozi. Oryginalne minibusy Mercedesa możemy podzielić na cztery podstawowe rodziny: Sprinter Transfer, Sprinter Travel, Sprinter City i Sprinter Mobility. Okrętem flagowym dortmundzkiej fabryki jest miejski model Sprinter City 77, powstający na unikalnym, trzyosiowym podwoziu. Ten w pełni niskopodłogowy oferuje maksymalnie 40 miejsc dla swoich pasażerów. Mimo dość wysokiej ceny i długiego terminu wykonania, minibusy „100% Mercedes-Benz’ cieszą się sporą popularnością. Głównie w Europie Zachodniej, ale także w Australii, Azji Południowo-Wschodniej oraz na Bliskim Wschodzie. Klienci doceniają przede wszystkim jeden łańcuch produkcyjny, kompetencje Mercedesa w zakresie modelu Sprinter oraz gwarancję, że wszystkie procesy są objęte tymi samymi, rygorystycznymi wytycznymi. Jednym słowem –najwyższa jakość z jednego źródła. Od zeszłego roku wszystkie minibusy z Dortmundu są budowane na bazie nowego Sprintera 2014. Oznacza to przede wszystkim zastosowanie jednostki napadowej spełniającej normę Euro 6, a także nową stylistykę oraz najnowsze technologie w zakresie bezpieczeństwa i komfortu jazdy. W efekcie zmian w bazowej konstrukcji, gruntownie zmodernizowano całą rodzinę Transfer i Travel, a rodzinę Mobility rozszerzono o modele Mobility 35 i Mobility 45.