Autosan H7-20MB – Solina na krótsze dystanse

Kiedy podczas ubiegłorocznych targów Transexpo w Kielcach, Autosan zaprezentował autobus H7-10MB Solina, początkowo dość ostrożnie oceniano jego szanse rynkowe. Zastosowanie droższego, aniżeli w bazowym modelu H7-10 Traper podwozia z charakterystycznymi, nie do końca pasującymi do nadwozia autobusu rozstawami kół i osi, wywoływało mieszane uczucia. Jednak po wprowadzeniu kilku zmian konstrukcyjnych i stylistycznych oraz wprowadzeniu modelu na rynek okazało się, iż był to przysłowiowy strzał w dziesiątkę. W I połowie 2006 r., sprzedano w Polsce blisko 40 sztuk tego modelu, co uczyniło go najlepiej sprzedającym się autobusem firmy. A trzeba zaznaczyć, że Solina zajmuje także ważną pozycję w ofercie eksportowej firmy –7 autobusów tego typu trafiło do Szwecji, a 1 do Rumunii.

Głównymi celami wprowadzenia podwozia MB Vario do najmniejszych konstrukcji Autosanu było dalsze zwiększenie unifikacji z produktami siostrzanej firmy Jelcz, produkującej autobus miejski Vero oparty na tej samej platformie, poprawa komfortu podróżowania oraz zapewnienie klientom łatwiejszego dostępu do serwisu, szczególnie za granicą.

 

  

 

Jednak równolegle do wprowadzania modelu H7-10MB Solina, mającego zastąpić w ofercie konstrukcję H7-10 Traper, Autosan rozpoczął także prace nad jego odmianą podmiejską, czyli następcą modelu H7-20 Trafic. W przeciwieństwie do międzymiastowej Soliny, premiera odmiany podmiejskiej H7-20MB odbyła się bez dużego rozgłosu. Pierwszym odbiorcą tego modelu było przedsiębiorstwo komunikacyjne PGKiM z Sandomierza. Pomalowany na żółto autobus, wyposażony w drzwi w układzie 0-2-2, przyjechał  do Sandomierza w kwietniu b.r. Jak udało nam się dowiedzieć, obecnie montowane są kolejne egzemplarze podmiejskiej Soliny.

 

Solina w wersji podmiejskiej pod względem podstawowych parametrów nie różni się od modelu międzymiastowego. Konstrukcję nadwozia, wykonaną z rur stalowych o przekroju kwadratowym i prostokątnym, łączonych za pomocą spawania, nałożono na znane, ramowe podwozie samochodu dostawczego Mercedes-Benz Vario O.815D. Poszycie zewnętrzne, wklejone do szkieletu, wykonano z materiałów odpornych na korozję –stali nierdzewnej i tworzyw sztucznych –a klapy boczne i skrzydła drzwi –z aluminium. Nadwozie ma 7,77 m długości i 2,38 m szerokości, a rozstaw osi –4,25 m.

Zastosowanie podwozia MB Vario spowodowało, że autobus dość znacznie różni się w tym względzie od swojego poprzednika, modelu H7-20 Trafic. Autobus napędza teraz przedni, 4-cylindrowy silnik Mercedes-Benz OM904 LA Euro 3 o mocy 110 kW (150 KM), łączony z mechaniczną, 5-stopniową skrzynią biegów ZF. Oś przednia posiada zawieszenie mechaniczne, natomiast tylna –pneumatyczne, a na obu osiach zamontowano hamulce tarczowe, oczywiście z systemem ABS. Oprócz hamulca zasadniczego, o hamowanie pojazdu dba także montowany w standardowym wyposażeniu retarder.

 

  

 

Łącznie, autobus Autosan H7-20MB Solina zabiera na pokład 45 pasażerów, w tym 18 na miejscach siedzących. W autobusie udało się zachować przestrzeń bagażową pod podłogą, jednak jego pojemność została ograniczona –w stosunku do modelu międzymiastowego –do symbolicznego 0,3 m3

 

Wentylację zapewniają przesuwne górne partie okien bocznych (2 szt. z lewej strony nadwozia i 1 szt. z prawej), pojedynczy wywietrznik dachowy oraz zespół wentylacyjny, umieszczony w przedniej ścianie. Ogrzewanie natomiast zapewnia niezależny agregat grzewczy połączony z układem chłodzenia silnika oraz 3 nagrzewnice i konwektory. Ponadto, autobusy standardowo wyposaża się w autokomputer pokładowy wraz z przygotowaniem pod instalację elektronicznych tablic informacyjnych, a także platformę wjazdową dla wózków inwalidzkich.

 

  

 

Stanowisko kierowcy wyposażono w pulpit znany z modelu międzymiastowego H7-10, którego centralnym elementem jest środkowa konsola i kierownica znane z samochodu Mercedes-Benz Vario. Fotel kierowcy nie posiada regulacji, co w pewnym stopniu powinna zrekompensować regulowana kolumna kierownicy. Udogodnieniem jest natomiast zastosowanie systemu elektrycznego podgrzewania lusterek zewnętrznych.

 

Jednak rozwój ofert autobusów Solina na tym się nie kończy. Obecnie w Autosanie trwają prace nad modelem H7-20MB Solina LE, wyposażonym –podobnie jak Jelcz Vero –w niskowejściowy pomost na tylnym zwisie. W tylnych drzwiach zamontowano oczywiście platformę wjazdową, która ułatwi wsiadanie do pojazdu osobom niepełnosprawnym czy np. rodzicom z wózkami dziecięcymi. Pierwsze egzemplarze Soliny LE powinny pojawić się na rynku jesienią.

 

Czy podmiejska wersja Soliny odniesie sukces podobny do odmiany międzymiastowej? Trudno o jednoznaczną odpowiedź. Trzeba przyznać, iż wchodzi ona w segment rynku, który dotąd był raczej słabo zagospodarowany. W zasadzie jedynymi liczącymi się tutaj graczami w ostatnich latach był właśnie poprzednik Soliny –model Trafic –oraz, bazujące na podwoziach IVECO, konstrukcje Kapeny (Thesi Urbanino, Thesi IC). Podmiejskie i miejskie autobusy AMZ, bazujące na podwoziach aut dostawczych nie sprzedają się ostatnio zbyt dobrze, na rynek ten próbuje wejść natomiast Irisbus z modelem C50 Daily City. Trzeba także przyznać, że nowy model Autosanu będzie częściowo konkurencyjny wobec modeli Jelcz M081MB i L081MB Vero. Przyszłość drugiego z nich nie jest jednak pewna, natomiast miejski Vero jest autobusem typowo miejskim, adresowanym głównie do przedsiębiorstw komunikacji miejskiej, podczas gdy docelowymi klientami podmiejskiej Soliny mają być przede wszystkim przedsiębiorstwa PKS. Tym bardziej, że coraz częściej obsługują one komunikację podmiejską na obrzeżach dużych miast (np. w Warszawa –PKS Grodzisk Mazowiecki, Wrocław –PKS Polbus Wrocław).

 

Tabela 1: Porównanie danych technicznych autobusów Solina i Solina LE oraz ich poprzednika –modelu H7-20 Trafic