Autobus Park – czyli autobusowe cmentarzysko Kijowa
Podczas poszukiwania informacji o stanie komunikacji miejskiej podczas walk o Kijów, natknęliśmy się na informację o zajezdni Autobus Park No7, która kiedyś była chlubą ukraińskiej branży transportowej
Teraz to to jedna z najbardziej problematycznych ruin miasta i cmentarzysko dla prawie tysiąca porzuconych autobusów. Być może wojna rozwiąże sytuację tej transportowej nekropolii.
Rok 1973
Autobus Park nr 7 (lub „АП nr 7”) powstał w 1973 roku. Jego główny architekt V.P. Zinkevych współpracował z zespołami projektowymi Kievsky Promstroyproekt i Ukrgiprodortrans oraz zespołami naukowymi organizacji NIISKKISI i NIZHE.
Załoga budowlana została zapewniona przez Trust Budowlano-Instalacyjny nr 1 Ministerstwa Przemysłu i Budownictwa Ukraińskiej SRR. Wyzwaniem projektowym było stworzenie wydajnej zajezdni zdolnej pomieścić i utrzymać flotę około 500 autobusów w środowisku miejskim, w którym powierzchnia zabudowy była ograniczona.
Projektując budynek na planie koła i zawieszając betonowe panele dachowe na kablach rozciągniętych między centralnym filarem nośnym a ścianami zewnętrznymi, stwierdzono, że można znacznie zmniejszyć zarówno koszty przestrzeni, jak i budowy. Po ukończeniu w 1973 r., budynek uznano za cud inżynierii – jego wiszący dach był jednym z największych, jakie kiedykolwiek zbudowano.
Kijowska zajezdnia w okresie świetności. Wysoki budynek po lewej był częścią kompleksu, mieszcząc biura administracyjne i stołówki pracownicze.
Krótka historia
Po uruchomieniu Autobus Park №7 był największą zajezdnią pojazdów w Związku Radzieckim – i podobno potencjalnie największą na świecie. Służył jednak nie tylko jako garaż. Była to baza operacyjna dla całej floty autobusów obsługujących stolicę, w tym autobusów miejskich, międzymiastowych, a także obsługujących trasy międzynarodowe, do Niemiec, Polski, Białorusi i Rosji. Budynek był w pełni klimatyzowany, posiadał czterobramową myjnię oraz zmechanizowaną halę naprawczą wyposażoną w systemy taśmociągów.
Czasy świetności Parku Autobusowego №7 szybko minęły. Po rozpadzie Związku Radzieckiego zlikwidowano wiele międzynarodowych tras. Usługi były stopniowo ograniczane od lat 90. do 2000 r., podczas gdy w międzyczasie budynek był coraz częściej wykorzystywany do przechowywania wraków pojazdów oczekujących na naprawę lub wycofanie z eksploatacji. Redukcja krajowych tras autobusowych w 2005 roku była kolejnym ciosem i ostatecznie w 2015 roku Autobus Park został zamknięty.
Późne lata 70-te
Autobusowe cmentarzysko
Obecnie podłoga Autobus Parku №7 zaśmiecona jest gumą i szkłem, podczas gdy dookoła stoją setki wraków. W kwietniu 2018 r. na stronie internetowej Rady Miejskiej Kijowa zarejestrowano petycję wzywającą do zachowania budynku – ale otrzymała ona tylko 321 głosów, znacznie mniej niż potrzebne 10 000 głosów. Nawet gdyby się jednak udało, dobre intencje nie liczą się, bez działania i intencji ze strony kijowskiej rady miejskiej, gdzie wszelkie rozmowy na ten temat są blokowane na poziomie biurokratycznym.
Szacunkowo w budynku znajduje się 903 rdzewiejących pojazdów (w tym LAZ, Volvo, Ikarus i różne inne marki autobusów miejskich i dalekobieżnych). Tych autobusów nie da się łatwo usunąć ani złomować, ponieważ technicznie nie zostały jeszcze wycofane z eksploatacji. Nowa regulacja, która została wprowadzona do prawa ukraińskiego w 2013 roku, skomplikowała procedurę biurokratyczną. W związku z tym nie można ich legalnie rozebrać na złom, a teraz nie ma ich gdzie przechowywać w mieście, jak tylko tutaj. Dodatkowo kwestia dalszych losów budynku schodzi na dalszy plan w obliczu trwającej w Ukrainie wojny.
Być może po prostu ten budynek, cudo inżynierii okresu sowieckiego, który nie znalazł swojego miejsca w postsowieckim świecie, jest skazany na podążanie tą samą drogą, co reżim, który go zbudował.
