Czy z cyklisty coś zostaje, gdy zadaje się z tramwajem?

Francja uchodzi za państwo policyjne, więc swoboda przyznana rowerom w Strasbourgu może dziwić. Ale Francja przechodzi też ostatnimi laty la Vélorution i skłania się do łagodzenia obowiązków ciążących na rowerzystach w porównaniu z kierowcami [zobacz >>>]. Przy tym Strasbourg nie pozostaje bez wpływu bardzo prorowerowych Niemiec.

Ten młodziutki Francuz musi być miłośnikiem adrenaliny, jeśli przejeżdża przez torowisko…

… sekundy przed nadjeżdżającym tramwajem. Oba zdjęcia dzieli naprawdę moment, czego dowodzi zmiana położenia dwóch chłopaków po prawej. Zauważyli Państwo, że osygnalizowany jest jedynie przejazd samochodowy?

Pieszych i rowerzystów informuje się tylko o pierwszeństwie tramwaju.

200 metrów dalej napotykamy na podobnie oszczędną organizację ruchu.

Polski drogowiec popatrzy na ten pojedynczy znak ze współczuciem dla francuskich kolegów po fachu – ileż wygrodzeń, sygnalizatorów, przycisków i znaków można by tu władować płacąc furę publicznych pieniędzy wdzięcznym za nakręcanie popytu producentom… A najlepiej wybudować tunel lub kładkę.

Lekkomyślności tamtejszego inżyniera ruchu dopełnia dopuszczenie ruchu rowerów pod prąd razem z tramwajami, ale ta ekstrawagancja zawitała już do Warszawy [zobacz >>>], więc poprzestańmy na wzmiance.

Po Strasbourgu policjanci jeżdżą również na rowerach, więc znają temat bezpieczeństwa cyklistów także od strony praktycznej, a nie tylko z teorii jak nasi mundurowi. Być może dlatego nie sprzeciwiają się temu, co pokazano wyżej.

Amsterdam

W ścisłym centrum Amsterdamu nie brakuje wspólnych przestrzeni pieszo-rowerowo-tramwajowych. Jedyne dostrzegalne wygrodzenie – na dalszym planie wzdłuż peronu jest (jak widać) przerwane i de facto pełni rolę wsparcia dla oczekujących i elementu do parkowania rowerów.

Na widoku z przeciwnej strony ujawnia nam się jeszcze jeden użytkownik tej ulicy – autobus miejski. Przez tory skrętne przechodzi się i przejeżdża swobodnie, nie ma nawet żadnych ostrzeżeń.

A to nieco inna sytuacja – lokalna ulica używana intensywnie przez pieszych i rowerzystów (Reguliersdwarsstraat) krzyżuje się z ulicą wyższej klasy (Vijzelstraat) i torowiskiem. Odcinek ,,z tyłu zdjęcia” – jest ślepy dla samochodów, ale przejezdny dla rowerów. Ten na wprost, za skrzyżowaniem – jednokierunkowy z dopuszczeniem ruchu rowerów pod prąd. Cyklistka na środku ulicy podejmuje próbę samobójczą? Nie, rozpoczyna zwyczajny manewr lewoskrętu…

… i o dziwo nie zderza się czołowo ani bocznie z tramwajem,…

… lecz czeka, aż on przejedzie. W międzyczasie dołącza do niej grupa przechodniów.

A to już prawie happy end tego mrożącego polską krew w żyłach incydentu – czy może banalnej scenki, jakie w miastach Holandii można obserwować bez przerwy, na każdym kroku. Dziwi Państwa brak barierek, znaków czy choćby zebry? Niesłusznie, przecież Amsterdam to jedno z gniazd cywilizacji śmierci! Tam nie dba się o człowieka tak jak nad Wisłą.

Oczywiście amsterdamscy policjanci korzystają z rowerów i po torowiskach śmigają nie gorzej niż tramwaje.

Budapeszt

Warszawę łączy z Budapesztem więcej niż z resztą przywołanych tu miast (w sensie geograficznym i historycznym, nie politycznym), więc ten przykład powinien być szczególnie przekonujący.

Nie można zrzucać odpowiedzialności za bezpieczeństwo tylko na jedną grupę. Uświadomienie motorniczemu, że zbliża się do przejazdu rowerowego, jest równie ważne, a nawet ważniejsze niż ostrzeżenia dla cyklistów. Oni więcej widzą i lepiej słyszą.

Choć tramwaje wyjeżdżają z tunelu zakręcając, prosty odcinek przed przejazdem jest wystarczająco długi, aby zapewnić widoczność. Zwyczajnie zamiast kultywować dogmaty i straszyć masakrą cyklistów dostosowano organizację ruchu do warunków i potrzeb.

Podobnie jak w Strasbourgu za całe oznakowanie wystarcza miniaturowa wersja znaku ,,ustąp pierwszeństwa” (tramwajom). I to w sytuacji, gdy w stronę rzeki ścieżka ma znaczny spadek i łatwo się rozpędzić, a z obu stron przed przejazdem gwałtownie zmienia się kierunek. Oznakowanie po lewej to międzynarodowy szlak Eurovelo 6.

Lepsze rozeznanie w funkcjonowaniu tego skrzyżowania daje poniższy film.

Wiedeń

Także w Wiedniu można spotkać wiele przykładów swobodnego krzyżowania się pasów i dróg rowerowych z torowiskami tramwajowymi.

Aby uniknąć posądzenia o naciąganie – pokażmy następne. To jedna z głównych tras rowerowych miasta – Gurtelradweg, w wielu miejscach przecina tory tramwajowe, nawet pod tak ostrym kątem.

Tu z kolei migawka z uczęszczanej trasy obwodowej Ring-Rund wokół ścisłego centrum.

Tu również rzuca się w oczy brak barierek i sygnalizatorów, oszczędność oznakowania oraz zupełnie wyrównany poziom nawierzchni na trasie ruchu pieszego i rowerowego. Jest to zarazem dobry przykład, jak dbać o spójność sieci: ciąg pieszo-rowerowy płynnie przechodzi w kontrapas.

Spojrzenie od drugiej strony.

Na tym przejeździe przez torowisko zainstalowano sygnalizatory ostrzegawcze.

Kiedy nadjeżdża tramwaj lub autobus – emitują pulsujący żółty sygnał, przez resztę czasu są wygaszone.

Dopełnieniem materiału niech będzie horror, w którym można zobaczyć jak niefrasobliwie wiedeńscy inżynierowie ruchu krzyżują drogi rowerowe z torami tramwajowymi, aby ruch na tych pierwszych mógł się odbywać sprawnie i szybko.

A wiedeńscy cykliści niefrasobliwie z tych tras korzystają cudem uchodząc z życiem, nieświadomi, że kolizja rowerzysty z tramwajem jest dla tego pierwszego zawsze fatalna w skutkach. To tylko migawka, osoby o mocnych nerwach mogą obejrzeć całość.

W artykule wykorzystano zdjęcia, filmy i obserwacje z wyjazdów w ramach projektu Volunteers of Cycling Academy [zobacz >>>] realizowanego w ramach programu Uczenie się przez całe życie –Grundtvig i finansowanego ze środków Unii Europejskiej.

Źródło: http://www.zm.org.pl/?a=rowery_tramwaje-124