Tramwaje w Dyneburgu

Dyneburg (Daugavpils) to drugie pod względem ludności miasto Łotwy (100 tys.). Leży nad rzeką Dźwiną, na południowym wschodzie kraju, nieopodal granicy z Litwą i Białorusią. W mieście funkcjonują trzy linie tramwajowe poruszające się po trasach o łącznej długości 25 km.
Plany uruchomienia trakcji tramwajowej w Dyneburgu sięgają roku 1895 –wtedy pojawiły się pierwsze projekty. Ostatecznie budowa linii zakończyła się dopiero w 1946 roku – dość późno, w porównaniu do pozostałych sieci znajdujących się na obecnym terenie Łotwy (Ryga –1882 r., Lipawa –1898 r.). Tory od początku miały standardowy w ZSRR rozstaw –1524 mm. Pierwsza linia miała długość 5,7 km i łączyła dworzec kolejowy i ścisłe centrum miasta z osiedlem znajdującym się przy Liepājas iela, gdzie wybudowano zajezdnię, obecnie funkcjonującą wyłącznie jako zakład odnowy taboru. 3 lata po otwarciu linii wybudowano odnogę z centrum na zachód miasta do twierdzy wojskowej. W 1962 roku przedłużono pierwszą linię od zajezdni przy Liepājas iela do fabryki włókien chemicznych, gdzie powstała później zajezdnia funkcjonująca obecnie, a w 1970 roku ze względu na duże wykorzystanie zdecydowano się dobudować drugi tor. W roku 1987 rozpoczęto rozbudowę sieci w kierunku wschodnim –dobudowano linię przez las do niewielkiego osiedla położonego nad jeziorem Stropu. W takim kształcie dyneburska sieć tramwajowa funkcjonuje po dziś dzień.
Obecnie każda z funkcjonujących linii spełnia inne role i ma odrębny charakter. Kręgosłupem komunikacyjnym jest linia 1 –rozpoczyna trasę przy pętli Butļerova iela przy zajezdni. Przejeżdża przez gęsto zamieszkane osiedla wzdłuż Jatnieku iela, następnie przy ul. 18 Listopada dołącza do linii 3 jadącej jednym torem do spokojnej pętli przy jeziorze Stropu. Po przekroczeniu wiaduktem linii kolejowej wkracza w ścisłe centrum, a następnie przejeżdżając obok uniwersytetu i głównego miejskiego deptaku kończy trasę przy głównym dworcu kolejowym. Linia kursuje w godzinach 4-1, przez większość dnia z częstotliwością 9-11 minut. Na niej najczęściej ujrzymy składy dwuwagonowe. Linie 2 i 3 mają mniejsze znaczenie –obsługują słabiej zamieszkane rejony miasta z częstotliwością 25-28 minut, kursują do około godz. 22. Klimatyczny odcinek linii 2 do pętli Forštadte jest godny polecenia miłośnikom drewnianej, parterowej zabudowy i szutrowych dróg, wzdłuż których przebiega tor.

Park taborowy składa się z 44 wagonów. Większość nadal stanowią radzieckie wagony RWZ-6 (20 sztuk) i KTM-5 (12 sztuk). Jest też jeden wagon KTM-8K. W 2002 roku sprowadzono z Niemiec 12 używanych wagonów Tatra T3, jednak, nie wiedzieć czemu, priorytetowo na linie wypuszcza się wagony radzieckiej produkcji. Wszystkie wagony posiadają tzw. odbieraki pałąkowe. W 2013 roku ogłoszono przetarg na dostawę 14 nowych fabrycznie wagonów, który wygrał białoruski Biełkommunmasz (swoją ofertę zgłosiła także Pesa Bydgoszcz). Pod koniec zeszłego roku przyszedł pierwszy wagon.

Po mieście porusza się duża liczba autobusów wielkopojemnych, które obsługują wiele linii i oferują wyższy niż tramwaje komfort podróży. Jednak to tramwaje spełniają kluczową rolę w transporcie miejskim. Czas przejazdu jest relatywnie krótki, częstotliwość dobra, a wagony schludne i zadbane. Sukcesywnie remontowane są też torowiska na najważniejszych odcinkach. W każdym tramwaju spotkamy konduktora, który sprzeda bilet jednorazowy za 0,43 Euro (co ciekawe, w weekendy jest taniej –0,21 Euro). W taryfie znajdują się również bilety ulgowe i miesięczne. Dyneburskie tramwaje przewożą rocznie ok. 9 mln pasażerów.