Tramwaj niskopodłogowy PTMZ 71-154

Producenci tramwajów z ZSRR po upadku związku stanęły przed trudnym zadaniem. Rynek wewnętrzny załamał się, a produkowane modele były daleko w tyle za światowym poziomem technicznym. Wraz z normowaniem się sytuacji gospodarczej, rozpoczęto opracowywanie niskopodłogowych prototypów. Istniejące od 1933 roku Petersburskie Zakłady Tramwajowo-Mechaniczne (rosyjski skrót: PTMZ), podobnie jak zakłady UKWZ, opracowały własnej konstrukcji model niskopodłogowy. W 2005 roku wyprodukowano 2-członowy tramwaj LWS-2005, a w 2008 roku powstał 3-członowy tramwaj 71-154 (LWS-2009), który doczekał się produkcji seryjnej.

Tramwaj LWS-2009 o długości 31,26 m osadzono na 4 wózkach. Pierwszy i trzeci człon posiadają wózek w swojej skrajnej części, a człon środkowy osadzono na wózkach na jego początku i końcu, w sąsiedztwie przegubów. Szerokość pudła to 2,55 m, a masa pojazdu –42 t.

Nadwozie tramwaju nie każdemu przypadnie do gustu. Przód pojazdu uformowany jest w nieproporcjonalnie masywny nos z wycięciem w dolnej części na nieosłonięty sprzęg. Nad linią wklejanych szyb bocznych Pilkington znajduje się jedynie wąski pas nadokienny. Osłon dachowych nie wkomponowano w bryłę nadwozia, przez co odstają one od bryły pojazdu.

Każdy wózek jest napędzany i posiada 2 silniki prądu zmiennego o mocy 90 kW każdy, sterowane falownikami z tranzystorami IGBT. Wózki są prostej konstrukcji, a silniki umieszczono w ich wewnętrznej części. Połówkowy odbierak prądu Lekov, przystosowany do rosyjskich warunków, zamontowano na dachu pierwszego członu. Przeguby dostarczyła firma Hübner. Średnica kół Bonatrans to 620 mm. Napęd tramwaju skonstruowano w ten sposób, iż przy awarii jednego wózka możliwa jest jazda z wykorzystaniem trzech pozostałych. Prędkość maksymalna wynosi 70 km/h, a minimalny promień łuku – 14 m.

W wykończeniu wnętrza dominują szare plastiki. Wszystkie wózki są klasyczne, z centralnie umiejscowionym napędem, stąd podłoga nad nimi jest podwyższona do 760 mm i wymaga pokonania 2 stopni poprzecznych. Na całej długości tramwaju podłoga podwyższa i obniża się aż 6 razy. Udział niskiej podłogi w długości pojazdu to 40%. Liczba miejsc siedzących wynosi 56, a maksymalna pojemność pasażerska to 320 miejsc (8 os/m²) lub 225 miejsc (5 os/m²). Wysokość podłogi w częściach obniżonych to 360 mm. Wentylację wnętrza zapewniają uchylne partie okien bocznych. W pierwszym i ostatnim członie znajdują się jedne drzwi jednoskrzydłowe oraz jedne dwuskrzydłowe, a w środkowym –dwoje drzwi dwuskrzydłowych. Co ciekawe, drzwi są otwierane do wewnątrz.

Pulpit motorniczego, poza licznymi przyciskami, wyposażono w wyświetlacz ciekłokrystaliczny z prędkościomierzem i amperomierzami, eksponującymi chwilowe natężenie prądu w każdym wózku. Tramwaj sterowany jest ręcznym zadajnikiem jazdy. Kabina motorniczego posiada klimatyzator Waeco.

Dotychczas wyprodukowano 11 egzemplarzy tramwaju LWS-2009, z czego 1 jednokierunkowy (71-154M) trafił w 2009 roku do Kijowa, a 10 dwukierunkowych (71-154) w latach 2008-2012 do Wołgogradu. Tramwaj w wersji jednokierunkowej kosztuje 45 mln rubli, a dwukierunkowej –75 mln.

W porównaniu z tramwajem niskopodłogowym UKWZ 71-631, tramwaj PTMZ 71-154 odróżnia się większą liczbą wózków (4 wobec 3) przy większej długości (31,5 m wobec 28 m). Petersburski tramwaj ma większą moc silników (720 kW wobec 600 kW) i 20% większą masę (42 t wobec 35 t). Liczba miejsc siedzących jest nieznacznie większa (56 wobec 48), podobnie jak pojemność pasażerska (225 wobec 201). Na niekorzyść tramwaju petersburskiego przemawia dużo niższy udział niskiej podłogi (40% wobec 70%) oraz znaczna liczba stopni poprzecznych w przejściu.

Tramwaj na stronie producenta.