Naprawa główna 105Na po warszawsku

Przez bardzo długi okres naprawa główna tramwajów 105Na polegała na odtworzeniu stanu zbliżonego do fabrycznego. W wagonach wprowadzano niewielką ilość modernizacji. Zmiany były następujące, przy czym z reguły nie wprowadzano ich jednocześnie:

Wciąż jednak niezmieniony był wygląd wagonów, które przypominały swój pierwowzór z lat 70. W 2006 r. wprowadzono nowy system świateł przednich z żarówkami halogenowymi H4. Rozwiązanie to spotkało się z krytyką z estetycznego punktu widzenia. Duże, wyłupiaste, szeroko rozstawione lampy nie dodawały wagonom urody.

Żółto-czerwone malowanie stosowane na wagonach od lat 80. niekorzystnie wpływało na wygląd. Jedyną modyfikacją w latach 90. była zmiana koloru kremowego pasa okiennego na żółty. Cały pas podokienny była pomalowany na ciemną czerwień. Wagon wizualnie sprawiał wrażenie ciężkiego.

Zmiana nastąpiła w 2010 r. Wprowadzono wówczas nowy schemat malowania, nawiązujący do najnowszych autobusów miejskich z czarnym pasem okiennym i żółtym podszybiem, z czerwonym pasem na dole nadwozia. Tramwaje otrzymały tym samym czarną linię okien i żółty pas pod oknami. Czerwień otrzymała pomidorowy odcień, a żółty pojawił się w dużo żywszym wydaniu. Malowanie to znacząco poprawiło wygląd tramwajów poprzez nadanie lekkości bryle nadwozia. Również pomalowanie pasa okiennego na czarno wypadło korzystnie. Wygląd wagonu stał się bardziej bliski współczesnym trendom estetycznym.

Z biegiem czasu opracowano bardziej estetyczny układ oświetlenia ściany przedniej. Lampy okrągłe zamieniono na prostokątne, pasujące do kanciastej bryły 105Na. Wbrew obowiązującej w kraju modzie nie wprowadzono jednak nowych ścian czołowych z tworzyw sztucznych. Wydaje się to dosyć dziwne, gdyż wiele przedsiębiorstw wykorzystuje to rozwiązanie jako prosty sposób na odmłodzenie starych wagonów (między innymi Tramwaje Śląskie, MPK Łódź, MPK Poznań). Byłoby to celowe, gdyby Tramwaje Warszawskie zdecydowały się na zastosowanie nowej ściany czołowej w naprawach głównych. Wizualnego dopracowania wymaga też kanciasta osłona, umieszczona nad ścianą przednią. Wydaje się, że pożądany estetycznie byłby kształt zbliżony do osłony dachowej z tramwajów 105N2k/200 (numery 2074-2135). Wagonom urody dodałoby też osłonięcie wózków (podejmowano już próby) oraz zakrycie sprzęgów.

Znaczącym zmianom estetycznym poddano wnętrze. Laminaty boczne i sufitowe wymieniono na białe, poręcze odmalowano proszkowo na żółto. Na stopniach zamocowano estetyczne listwy aluminiowe. Największą zmianę we wnętrzu wniosły jednak nowe, czerwone fotele z warszawskim wzorem tapicerki, które znacznie odświeżyły wnętrze. Niestety, nie we wszystkich wagonach wymienia się siedziska podczas remontów. Lampy oświetlenia wnętrza zabudowano w suficie. Posiadają one większą moc niż dotychczasowe, dzięki czemu wnętrze jest dużo bardziej estetyczne w nocy.

Zmiany nastąpiły też w kabinie motorniczego. Zamontowano nowy, zabudowany z tyłu pulpit. Można mieć jednak do niego zastrzeżenia ergonomiczne. Po pierwsze, fotel jest umieszczony nieco zbyt blisko pedałów. Po drugie, w niektórych wagonach przyciski sterowania światłami i dzwonkiem wymagają pochylenia się w prawo, podczas gdy powinny znajdować się przy prawej dłoni, nawprost motorniczego. Dodatkowo, górna krawędź zabudowanego pulpitu jest nieco zbyt wysoka, co pogarsza widoczność na torowisko przed wagonem. Na plus zaliczyć należy wymianę fotela motorniczego na nowy oraz montaż klimatyzatora kabiny.

Zmiany estetyczne dotyczą też szaf aparaturowych. Za stanowiskiem motorniczego zamontowano nową szafę Elmor, wykonaną z tworzywa sztucznego (a nie ze stali jak dotychczas). Podobne szare elementy z tworzywa pojawiły się na końcu wagonu, gdzie ukryty jest sterowniczy pulpit manewrowy.

Co natomiast nie ulega zmianie w trakcie remontów? Układ aparatury elektrycznej, wózki oraz konstrukcja pudła. Jedyną zmianą dotyczącą napędu jest powszechne wprowadzenie piasecznic, które można poznać po klapach wsypowych ze stali nierdzewnej.