Rozwój berlińskiego S-Bahnu przed II wojną

Wkrótce powstało aż 9 czołowych dworców kolejowych, w wyniku czego konieczna była budowa łączącej je linii kolejowej. W rezultacie, w 1851 r. utworzono szynowe połączenie pomiędzy dworcami, przebiegające w poziomie ulic. To rozwiązanie nie mogło jednak zdać egzaminu i dopiero w 1871 r. rozwiązano problemy transportowe dzięki uruchomieniu pierwszej linii przyszłego S-Bahnu. Kolej obwodowa połączyła dworce i dzielnice Berlina.

Nowy system kolei miejskiej był bezustannie rozbudowywany, ponieważ wciąż wzrastał ruch miejski, obwodowy oraz dojazdowy z okolicznych miejscowości. W 1877 r. domknięto linię obwodową, a w 1882 r. ruszyła pierwsza w Europie linia kolejowa poprowadzona na wiaduktach, przebiegająca w relacji wschód-zachód. Po trasie codziennie przejeżdżały setki parowych pociągów regionalnych i międzymiastowych. W 1894 r. sieć kolejowa w Berlinie liczyła już 412 km i 114 dworców. Dziennie kursowało do 1142 pociągów.

Stopniowo wprowadzono nowe rozwiązania –oddzielną taryfę dla ruchu lokalnego w 1891 r., rozdział ruchu lokalnego i międzymiastowego na oddzielne tory od 1891 r., oraz pierwsze systemy zasilania elektrycznego napięciem 750 V w 1900 r.

Nowy pociąg z okolic 1927 r., fot. www.s-bahn-berlin.de

Krótko po zakończeniu pierwszej wojny światowej przystąpiono do planowania dalszego rozwoju berlińskiego S-Bahnu. Nowe linie miały być zasilane elektrycznie. W 1924 r. ruszyło na tory 6 próbnych pojazdów produkcji AEG, kursujących na odcinku pomiędzy Stettiner Vorortbahnhof a Bernau. Datę tę uznaje się za początek szybkiej kolei miejskiej w obecnym kształcie.

Do 1927 r. zelektryfikowano kolejne północne odcinki sieci, a rok później rozpoczęto wielką elektryfikację kolei miejskiej, obwodowej i podmiejskiej, włączając odcinek Poczdam –kolej miejska Erkner. W tym okresie wprowadzono do eksploatacji pociągi typu Stadtbahn (kolej miejska), po raz pierwszy w charakterystycznym żółto-czerwonym malowaniu. Pojazdy te stały się symbolem S-Bahnu na następne 70 lat.

W 1930 r. dyrekcja Reichsbahnu wprowadziła symbol S-Bahnu jako oznaczenie szybkiej kolei miejskiej. Litera S na zielonym tle stała się powszechnym oznaczeniem, podobnie jak litera U stosowana dla metra (U-Bahn). Litera S może symbolizować zarówno Stadtbahn (kolej miejską) jak i Schnellbahn (szybką kolej).

We wczesnych latach 30. S-Bahn rozwijał się bardzo szybko. W 1933 r. zakończono elektryfikację, a w 1934 r. rozpoczęto budowę tunelu północ-południe. Inwestycja ta była kluczowa w nazistowskiej propagandzie –na wielkich plakatach rozwieszano informacje, że lud powinien być wdzięczny Führerowi za tysiące miejsc pracy na budowie. Tunel miał być gotowy na igrzyska olimpijskie w 1936 r., co było aż zbyt ambitnym terminem. Pośpiech doprowadził do tragedii –w 1935 r. zawaliła się część budowanego tunelu, w wyniku czego śmierć poniosło 23 robotników. Dopiero we wrześniu 1936 r. otwarto tunel na odcinku Humboldthain –Unter den Linden.