Rozwój berlińskiego S-Bahnu po II wojnie światowej
15 kwietnia 1939 r., na krótko przed wybuchem drugiej wojny światowej, uruchomiono drugi odcinek linii północ-południe. Umożliwiło to jazdę do Placu Poczdamskiego.
W końcowym okresie wojny intensywne bombardowania miasta uniemożliwiły funkcjonowanie S-Bahnu. Po wejściu Armii Czerwonej linia obwodowa S-Bahn była linią frontu, a śródmieście miasta zostało poważnie zniszczone. 2 maja 1945 r., na krótko przed kapitulacją Berlinia, wysadzono w powietrze tunel linii północ-południe, przebiegający pod kanałem Landwehr. Zniszczony został strop tunelu na długości 100 metrów, a dodatkowo do obiektu wtargnęła woda. Na stacji Friedrischstraße woda przedostała się przez korytarze łącznikowe do tuneli metra. W wyniku tego utonęło mnóstwo ludzi chroniących się w podziemiach przed nalotami bombowymi.
Uszkodzenia wojenne, braki materiałowe i przerwy w dostawach prądu, wynikające z braku węgla, utrudniały działanie S-Bahnu po zakończeniu działań zbrojnych. Nieregularną obsługę pierwszego odcinka między Wannse i Schönebergiem wznowiono w czerwcu 1945 r. Berliński S-Bahn mimo to wkrótce znów przewoził 420 mln podróżnych rocznie.
W 1961 r. budowa muru podzieliła Berlin Wschodni i Zachodni. Życie w mieście zmieniło się drastycznie. Podział bardzo utrudnił funkcjonowanie transportu publicznego. Sieci S-Bahnu i U-Bahnu rozłączyły się na części. W reakcji na budowę muru w Berlinie Zachodnim doszło do bojkotu S-Bahnu. Za obsługę szybkiej kolei miejskiej odpowiedzialna była bowiem kolej z Berlina Wschodniego. Celem bojkotu było ograniczenie wpływów S-Bahnu i uniknięcie sytuacji, w której za pieniądze podróżnych z Berlina Zachodniego finansowana jest budowa muru. Liczba podróżnych S-Bahnu w zachodniej części miasta błyskawicznie spadła, przez co naziemna kolej miejska straciła na znaczeniu.
S-Bahn w podzielonym mieście zaczął rozwijać się różnymi drogami. W zachodniej części z S-Bahnu korzystało zaledwie 70 000 podróżnych dziennie, a przewozy przejmowała rozbudowująca się sieć metra. Z kolei we wschodniej części miasta S-Bahn stale rozbudowywano, budując połączenia do nowych dzielnic. Przewozy osiągnęły szczytowy poziom w 1973 r.
W 1980 r. miał miejsce 10-dniowy strajk zachodnioniemieckich pracowników wschodnioniemieckiego S-Bahnu. Miało to miejsce w następstwie fali zwolnień. Po zakończeniu strajku wielu pracownikom uniemożliwiono powrót do pracy. W wyniku tego ograniczeniu uległa oferta S-Bahnu w zachodniej części miasta. Użytkowano jedynie 73 km tras. Ważne odcinki, takie jak kolej obwodowa, kolej Wanseebahn i połączenie przez Spandau, zostały wyłączone z ruchu.
W 1983 r. prawa do użytkowania torów S-Bahnu w zachodnim Berlinie przejęło BVG. W tym czasie z szybkiej kolei korzystało zaledwie 8-10 tys. podróżnych dziennie. BVG rozpoczęło obsługę ograniczonej liczby tras w 1984 r. Rok później wznowiono po 5-letniej przerwie kursowanie na kolei Wannseebahn. We wrześniu 1989 r. zachodnioberliński senat zadecydował o odbudowie południowej trasy obwodowej. Nikt wówczas nie spodziewał się, że za 2 miesiące mur berliński upadnie, miasto się połączy i będzie możliwe funkcjonowanie całej linii obwodowej.
