Zamówienie taboru kolejowego na przykładzie ŁKA

W październiku 2012 r. ogłoszono, iż zwycięzcą przetargu Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej na zakup 20 elektrycznych zespołów trakcyjnych został Stadler. Pełna nazwa zamówienia była następująca:

Co istotne, zamówienie dzieliło się na dwie części:

Wymogi postawione w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia (SIWZ) są przykładem wymogów prawnych i technicznych stawianym wobec nowego taboru kolejowego.

Spełnione muszą być wymagania wynikające z następujących aktów prawnych:

Pojazdy muszą też posiadać:

Pierwszy z tych wymogów dopuścił do udziału pojazdy, które nie są obecne jeszcze na polskich torach, poszerzając grono konkurentów.

Wymagane terminy gwarancyjne są następujące:

Najkrótsza gwarancja obejmuje wyposażenie elektroniczne, systemy komfortu oraz systemy biletowe, a najdłuższa –ramy wózków i nadwozie.

Średni roczny przebieg pojazdów przewidziano na 150 000 km, co miało umożliwić wykonawcy oszacowanie kosztów utrzymania.

Usługi dotyczące utrzymania pojazdów objęły nie tylko same czynności naprawcze. W SIWZ wliczono do nich też inne czynności, sprytnie ukrywając aranżację dyspozytorni. Podobnie rozwiązany na lata jest problem sprzątania pojazdów i obsługi automatów biletowych. Oto lista czynności:

Należy wspomnieć jeszcze o samym zapleczu. Będzie ono wynajmowane zamawiającemu za narzuconą w SIWZ kwotę najmu 100 tys. zł, waloryzowaną rocznie wg wskaźnika inflacji z GUS. Koszty utrzymania obiektów zaplecza technicznego przerzucono na wykonawcę (w praktyce uwzględnione są w kosztach eksploatacji pojazdów). Zaplecze techniczne powstanie na stacji Łódź Widzew. Co interesujące, pierwsze pojazdy mają być dostarczone do 28 grudnia 2013 r., podczas gdy zaplecze oddane będzie 31 maja 2014 r. Tym samym, nim powstanie obiekt do obsługi pojazdów, na stanie ŁKA będzie już prawdopodobnie 6 sztuk zespołów. Zabiegi utrzymania na poziomie P1 i P2 trzeba będzie do tego czasu wykonywać w innym obiekcie.

Poziomy utrzymania, wykonywane po określonym czasie lub przebiegu (zależnie co nastąpi pierwsze) są następujące:

Usługi z zakresów P1-P3 będą wykonywane na terenie zbudowanego zaplecza technicznego, a poziom P4 może być wykonywany w innym miejscu (np. fabryce producenta).

W ocenie ofert uwzględniono:

Uwaga: nazwy kryteriów uproszczono w stosunku do oryginalnych z SIWZ.

Waga punktowa ceny pojazdu przy ocenie końcowej wynosiła 50%, waga kosztu utrzymania –30%, waga masy odniesionej do długości –10%, a liczbę siedzeń –10%. W rezultacie, największy nacisk położono na początkową cenę zakupu pojazdu, a w dalszej kolejności na koszt eksploatacji i masę pojazdu, bezpośrednio wpływającą na koszty zużycia energii. Tym samym, z punktu widzenia wykonawcy opłacało się zaoferować lekki, tani w eksploatacji pojazd, który mógł być względnie droższy w zakupie.

Punktację ceny pojazdu odnoszono do ceny oferty najtańszej, analogicznie postąpiono z punktacją kosztu utrzymania. Punkty za masę przyznawano, jeśli stosunek masy w tonach do długości był mniejszy niż 2. W praktyce żaden z oferowanych pojazdów nie spełnił tego warunku Punkty za miejsca siedzące przyznawano, jeśli pojazd posiadał więcej niż 80 stałych miejsc siedzących.

Oceny ofert PESY i Stadlera były następujące (przedstawiono uzyskane liczby punktów):

W rezultacie, pomimo zaoferowania wyższej jednostkowej ceny za pojazd (m. in. ze względu na aluminiowe pudło), Stadler dzięki większej liczbie stałych siedzeń i niższym zadeklarowanym kosztom utrzymania wygrał przetarg.

W kolejnym artykule opisane zostaną planowane zaplecze oraz szczegółowe wymogi techniczne dotyczące pojazdu.