Kobiety prowadzą tramwaje w Gdańsku już od 100 lat!

W Dniu Kobiet ZKM zaprasza na specjalny bezpłatny przejazdtramwajowy. W trasę wyruszy zabytkowa N-ka z 1952 roku. Tramwaj będzie kursowałna trasie Strzyża PKM – Siedlce od godz. 10:00 do 17:00. Dla wszystkichpasażerek czekają słodkie niespodzianki. Przejazdy są bezpłatne. Tramwajzatrzymuje się na wszystkich przystankach na swojej trasie.

Pierwsze kobiety motornicze pojawiły się w Gdańsku dokładnie100 lat temu. Było to związane z poborem do wojska, w efekcie czego kobiety musiałyzacząć wykonywać zawody uważane wówczas za typowo męskie. Jak czytamy w książceSebastiana Zomkowskiego ?Tramwajem przez Gdańsk? ? w 1916 roku po raz pierwszysłużbę na stanowisku motorniczego rozpoczęły 34 kobiety. Po raz kolejny wzrostliczby zatrudnianych kobiet obserwujemy podczas II wojny światowej. Do służbywojskowej sukcesywnie wcielano konduktorów, motorniczych i pracowników zapleczatechnicznego, a luki kadrowe ponownie wypełniano poprzez zatrudnianie kobiet.Kiedy w roku 1939 zatrudniano zaledwie 11 kobiet, to rok później było ich już305. Natomiast na płeć piękną za kierownicą miejskich autobusów trzeba byłopoczekać aż do lat 90. W tej chwili gdański ZKM zatrudnia 9 pań na stanowiskachkierowców autobusów.

Kobieta prowadząca tramwaj to coraz częstszy widok – coczwarty motorniczy w Gdańsku jest kobietą. Panie chętnie zajmują się zawodowoprowadzeniem tramwajów. Obecnie gdański Zakład Komunikacji Miejskiej zatrudnia71 pań motorniczych. Statystyczna motornicza w Gdańsku ma na imię Ewa (6 pań),Anna albo Sylwia (po 4 panie), ma 41 lat i średnio pracuje jako motornicza od 9lat. Najkrótszy staż ma motornicza zatrudniona 2 miesiące temu. Te znajdłuższym stażem pracują w ZKM już ponad 30 lat.

Na linii nr 6 autorzy serwisu prasowego gdańskiegomagistratu pytali pasażerów jak oceniają kobiety ?za kierownicą? tramwaju.Marta, która codziennie dojeżdża do pracy do Wrzeszcza, mówi, że nie widziróżnicy w samym prowadzeniu tramwaju, kiedy za sterami siedzi kobieta, alezwraca uwagę na to, że panie motornicze częściej czekają na dobiegających pasażerów.Natomiast Michał, student gdańskiej politechniki, dorzuca do tego uprzejmość iopanowanie. Jego zdaniem, kobiety jeżdżą rozważniej i częściej się uśmiechają.

Autorzy przeprowadzili też wywiad z jedną z gdańskichmotorniczych ? panią Wiolettą Pelowską. Jako motornicza pracuje ona jużkilkanaście lat. Z wykształcenia jest technikiem analityki medycznej, ale nigdyw tym zawodzie nie pracowała. Wcześniej zajmowała się wykańczaniem statków wStoczni Gdańskiej i była kierowcą taksówki. Do pracy w ZKM namówił ją tata,który przez wiele lat pracował jako kierowca autobusu miejskiego.

? Początkowo wszyscy namawiali mnie na kurs na kierowcę, aleja postanowiłam spróbować, jak to jest prowadzić tramwaje i tak już zostało od17 lat. Zamiłowanie do prowadzenia samochodów, szczególnie tych dużych, mam oddziecka. Kiedy miałam siedem lat, tata pozwolił mi poprowadzić tira. Teraznajbardziej lubię jeździć Swingami, one są takie kobiece, mięciutkie, takprzyjemnie się je prowadzi ? mówi Pani Wioletta.

Elegancka, z nowoczesną fryzurą, ale w szpilkach nie jeździ,choć zdradza, że niskie obcasy się zdarzają. Kiedy zaczynała pracę jakomotornicza, kobiet w tym zawodzie było mniej.

– Kiedyś wiele razy słyszałam: ?o, baba za kierownicą?.Teraz pasażerom chyba nie robi różnicy, czy tramwaj prowadzi kobieta, czymężczyzna. Chodzi o nastawienie do pracy i o to, jakim ktoś jest człowiekiem.Chociaż facet wsiada i jedzie, ja natomiast zawsze witam się ze swoim tramwajemi odpukuję na szczęście. Dzięki temu nie mam żadnych zjazdów, a i awarie zdarzająsię rzadko.

Na awarie zresztą też ma sposoby.- Każdy z motorniczychzdaje taki sam egzamin i nie ma znaczenia czy jest to kobieta czy mężczyzna.Nie miałam taryfy ulgowej. Rzadko proszę o pomoc facetów, jeżeli jest jakaśusterka w tramwaju to potrafię sama ją naprawić, wiem co mam robić, niepanikuję. Zawsze mam na taką okazję w torebce śrubokręty – dodaje z uśmiechem.

Szeroki uśmiech to jest właśnie to, co charakteryzujeWiolettę Pelowską. Uśmiecha się często. – To dużo daje. Jak wjeżdżam naprzystanek to, po tylu latach pracy, ja już wiem, który pasażer ma zły dzień.Taka osoba często próbuje się wyżyć na nas. Uśmiech rozładowuje każdą napiętąsytuację. Ja mam bardzo szczęśliwe życie, dlatego ciągle się uśmiecham. A cozrobić by mieć tak szczęśliwe życie?

Przez 15 lat Pani Wioletta jeździła tylko na porannychzmianach, teraz pracę zaczyna później, ale codziennie wstaje o 7.

– Dzień zaczynam od spaceru z psami, a potem trening.Trenuję coś pomiędzy fitnessem a kulturystyką, to taki mocniejszy fitness.Zaczęło się od tego, że miałam problemy z kręgosłupem, groziła mi operacja iwtedy trafiłam pod opiekę trenera, który opiekuje się naszą kadrą narodową wpodnoszeniu ciężarów. Od tego moja przygoda się zaczęła, trwa już 4 lata.Wszystkie stresy odpływają, kiedy trochę ?porzuca się żelastwem?. Z kręgosłupemnie mam już żadnych problemów.

Poza treningami dużo czasu spędza ze swoimi psami i papugą,którą kilka lat temu znalazła w czasie pracy. Dziwny obiekt na torach okazałsię być wystraszoną ptakiem. Pani Wioletta przygarnęła papugę, która do dziśjest członkiem rodziny.

Papuga, psy, treningi i jeszcze jedna pasja? podróże. Dwarazy do roku rezerwuje czas na ?zwiedzanie świata?, o którym marzyła już jakomała dziewczynka. Najbliższe plany to Chiny i Turcja, za sobą ma już prawiecałą Afrykę i Meksyk.

„