Nowa linia tramwajowa i przebudowany przystanek metra Münchener Freiheit

Sieć tramwajowa w Monachium rozszerzyła się o kolejną linię tramwajową. Trasa numer 23 została otwarta 12 grudnia 2009 roku i od samego początku cieszyła się dużym zainteresowaniem mieszkańców.

Tramwaje w Monachium kursują nieprzerwanie od 1876 roku, kiedy ruszyły pojazdy konne, natomiast elektryczne pojawiły się już w 1886 roku. Całkowita przebudowa systemu na elektryczny została zakończona w roku 1900. Do czasu otwarcia nowej linii sieć tramwajowa w Monachium składała się z 71 km torów, 148 przystanków, 10 linii obsługiwanych przez 91 tramwajów. Nowa linia numer 23 do tego zestawienia dodała 3,1 km trasy, 7 przystanków oraz 4 nowe tramwaje. Około 2/3 trasy jest prowadzone wydzielonym torowiskiem. Decyzję o budowie linii podjęto w 1997 roku, jednak dopiero w roku 2003 zakończono wyznaczanie ostatecznego przebiegu trasy. W 2006 roku uzyskano pozwolenie na budowę, która ruszyła w 2007 roku. Oficjalnie zakończenie inwestycji o wartości 50 milionów €nastąpiło w dniu 12 grudnia 2009 roku wraz z oficjalnym przekazaniem trasy do ruchu. Wcześniejsza rozbudowa systemu miała miejsce 10 lat wcześniej.

Nowa linia tramwajowa powstała w zupełnym oderwaniu od istniejącej sieci, zaczyna się na przystanku stycznym ze stacją metra Münchener Freiheit na której zatrzymują się linie U3 i U6. Następnie trasa prowadzi w kierunku północnym aż do przystanku końcowego Schwabing Nord niedaleko ulicy Frankfurter Ring. Aby zapewnić obsługę linii konieczne było wykonanie łącznika torowego służącego do celów technicznych zjazdów i wyjazdów tramwajów. Znalazł się on niedaleko przystanku Parzivalplatz znajdującego się na nowej linii w ciągu Leopoldstrasse a Belgradstrasse, gdzie tory tramwajowe już istniały. Tor techniczny o długości 900 metrów poprowadzono Parzivalstrasse. Linia tramwajowa 23 ma charakter dowozowej do systemu metra i ma sprawić transport publiczny bardziej atrakcyjnym. W latach 1935 –1971 na odcinku tym kursował tramwaj, jednak został nierozważnie zamknięty. W późniejszym okresie na tej trasie kursowała linia autobusowa 123, która wraz z uruchomieniem tramwaju została zamknięta.

W pierwszym dniu kursowania z nowej linii skorzystało 27 tysięcy pasażerów, natomiast przejazd tego dnia był bezpłatny. Z racji zwiększonego zapotrzebowania na linii zamiast sześciu przewidzianych do jej obsługi tramwajów kursowało osiem. Pierwszym był historyczny tramwaj typu M zbudowany w 1957 roku, następnie kursowały dwa tramwaje R2.2 (GT6N), cztery R2.3 (GT8N2) oraz dwa najnowsze tramwaje Variobahn. Linia tego dnia była obsługiwana w takcie pięciominutowym. W typowy dzień tygodnia oczekiwane są przewozy rzędu 18 tysięcy pasażerów przy czasie jazdy rzędu 8 minut i częstotliwości 10 minut oraz obsłudze przez 3 tramwaje. Linia numer 23 ma dwa bardzo charakterystyczne punkty. Pierwszym jest nowe zadaszenie nad przystankiem Münchner Freiheit, natomiast drugi to most wantowy przerzucony nad wewnętrzną obwodnicą drogową miasta.

Jak już wcześniej zostało wspomniane przystanek Münchner Freiheit jest nie tylko końcowym dla linii tramwajowej, ale jest również ważnym punktem przesiadkowym z metra do tramwaju. Wcześniej w miejscu tym znajdował się punkt przesiadkowy do autobusów i miał zadaszenia w formie trzech sześciokątnych daszków na trzech słupach. Zobaczywszy takie zadaszenie w Polsce nikt by się nie zdziwił. Jako część programu budowy linii tramwajowej całkowicie przebudowano ten węzeł, który zyskał całkowicie nowe, nowoczesne zadaszenie. Oprócz względów praktycznych, czyli ochrony pasażerów przed czynnikami atmosferycznymi, obiekt ten ma również duże walory estetyczne. Atrakcyjnie zaprojektowane zadaszenie połączone z kolumnami podświetlanymi na zielono daje zupełnie nowe wrażenia estetyczne. Konstrukcja dachu składa się z 18 kielichów. Kielichy jak i dach zostały wykonane z blachy o grubości 10 mm wzmocnionej tworzywem sztucznym. Pomimo faktu, że jest to rozwiązanie zbliżone do kielichów na katowickim dworcu efekt estetyczny jest zgoła odmienny. Konstrukcję tą wybrano w 2003 roku w formie konkursu, który wygrało biuro projektowe OX2 z Akwizgranu. Wysokość dachu wynosi od 5,5 do 8,5 metra nad powierzchnią ulicy, co pozwoliło na zabudowanie pod nim sieci trakcyjnej zasilającej tramwaje. Cały dach waży 400 ton, z czego 200 ton ważą same filary. Zewnętrzne wymiary dachu to 73 na 31 metrów.

Drugim ważnym elementem nowej linii tramwajowej jest most podwieszany o długości 84 metrów, który przeprowadza tory tramwajowe nad ruchliwą ulicą stanowiącą wewnętrzną obwodnicę centrum miasta. Most o konstrukcji wantowej posiada z jednej strony ławę, na której poprowadzono tory tramwajowe, natomiast po drugiej stronie znajduje się kładka dla pieszych. Most jest pierwszym tego typu w Niemczech po którym kursują tramwaje. Jego podziwianie umożliwia przystanek Am Münchner Tor, który znajduje się tuż przed budowlą. Pylon, na którym są zawieszone pomosty ma wysokości 34 metrów. Do budowy mostu użyto 630 ton stali, 350 metrów sześciennych betonu oraz 23 tony stalowych lin o łącznej długości 553 metrów.

MVG postępuje w rozwoju sieci tramwajowej. W połowie 2011 roku ma zostać otwarta trasa tramwajowa między Bogenhausen a St. Emmeram o długości 4 km. Natomiast na 2013 rok przewidywane jest otwarcie przedłużenia linii tramwajowej numer 19 do dworca Pasing. Rozważane jest również połączenie torów tramwajowych z Romanplatz przez Laim do Aidenbachstraße, oraz przedłużenie linii 19 przez Neuaubing do Freiham oraz do Nordtangente przez Englischen Garten. Inwestycje te mają stosunkowo mały zakres, ponieważ główną osią transportową w Monachium jest od lat metro oraz S-Bahn, które tramwaje uzupełniają. Dlatego te małe inwestycje są tak naprawdę wypełnianiem istniejących w systemie transportowym luk.