Pierwsze czeskie autobusy wodorowe przyjadą z Polski. Do Středočeskiego kraju

Rozkład jazdy:

1. Ile autobusów wodorowych Solaris Urbino 12 hydrogen ma obsługiwać region Mníšek pod Brdy?
2. Ile kilogramów wodoru zużyje flota autobusów w ciągu roku?
3. Jakie są prognozowane koszty przejazdu 1 km autobusem wodorowym w porównaniu do diesla?

Martin Uher Bus

Projekt wodorowej mobilności w Středočeskim kraju zainicjowano jeszcze w 2022 roku, kiedy podpisano memorandum o współpracy między samorządem, spółką ČEZ, przewoźnikiem Martin Uher Bus oraz integratorem transportu IDSK. Start eksploatacji planowano początkowo na 2024 rok, jednak opóźnienia w realizacji infrastruktury spowodowały przesunięcie na grudzień 2025 r., wraz ze zmianą rozkładów jazdy.

-„Melduję, że autobusy zostały wyprodukowane w Poznaniu (dokładniej w Bolechowie) – teraz będą jeszcze uruchamiane i doposażane w ostatnie detale. Stacja tankowania wodoru i elektrolizer są w pełnym procesie budowy. Wygląda więc na to, że w tym roku naprawdę uruchomimy transport wodorowy jako pierwsi w Republice!” – napisał Petr Borecký, radny w Středočeskim kraju.

Dziesięć nowych Solarisów Urbino 12 hydrogen kosztowało region 154 mln CZK (ok. 27 mln PLN). Operatorem floty będzie Martin Uher Bus, który zgodnie z kontraktem otrzyma za dziesięć lat obsługi przewozów blisko 350 mln CZK. Autobusy będą wykorzystywane na liniach 446, 517 i 688, łączących Mníšek pod Brdy, Dobříš i okoliczne miejscowości. W dni powszednie potrzebnych będzie 9 autobusów, jeden pojazd pozostanie w rezerwie, natomiast w weekendy w ruchu będzie jedynie 4.

Infrastruktura i technologia

Równolegle w Mníšku pod Brdy budowana jest stacja tankowania wodoru zasilana przez elektrolyzer o mocy 540 kW, dostarczony przez ČEZ ESCO. Urządzenie zainstalowane w dwóch 12-metrowych kontenerach będzie w stanie wyprodukować do 200 kg wodoru dziennie, przy wykorzystaniu energii z elektrowni wodnej ČEZ we Vraném nad Vltavou. Samą stację tankowania buduje szkocka firma Logan Energy. Roczne zużycie wodoru przez flotę szacowane jest na 45 ton, a każdy autobus zatankuje 38 kg, co zapewni zasięg 300–350 km. Łącznie pojazdy mają przejechać ok. 550 tys. km rocznie.

Choć przedsięwzięcie ma charakter pilotażowy, to dla Czech stanowi pierwszy krok w stronę realnego wdrożenia technologii wodorowej w transporcie publicznym. Sami urządnicy przyznają, że ekonomicznie projekt jest trudny do obrony – koszt 1 km przejazdu dieslem to 45–60 CZK, podczas gdy dla wodoru prognozuje się 100–150 CZK. Jednak dla regionu liczy się przede wszystkim redukcja emisji i zdobycie praktycznego doświadczenia w obsłudze takiej floty.

Co istotne, w codziennej eksploatacji wodór nie będzie w pełni wykorzystany – średnie przebiegi autobusów wyniosą ok. 210 km dziennie w dni robocze i 190 km w weekendy, co w praktyce mogłyby obsłużyć klasyczne elektrobusy. Najdłuższe kursy liczą 338 km, najkrótsze zaledwie 97 km.