Trwają prace renowacyjne przy trzech lokomotywach w Stacji Muzeum

Prace renowacyjne zabytkowego taboru kolejowego są prowadzone ze środków PKP S.A.

Prace polegają m.in. na piaskowaniu, uzupełnieniu brakującego poszycia, konserwacji budek maszynisty i skrzyń węglowych (w przypadku parowozów), konserwacji kabin maszynisty oraz przedziałów silnikowych (w przypadku lokomotywy spalinowej i elektrycznej), zabezpieczeniu antykorozyjnym, naniesieniu warstw malarskich zgodnych z oryginalną malaturą oraz zabezpieczeniu warstwą antygraffiti.

O taborze (źródło: Stacja Muzeum)

LOKOMOTYWA PAROWA TKh 9336 (TKh1-13)

Zbudowana w 1920 r. w zakładach Orenstein & Koppel AG, Berlin-Drewitz. Wykonywany w kilku odmianach przez berlińską firmę parowóz o mocy 257 kW (350 KM) przeznaczono dla przemysłu i kolei lokalnych. Konstrukcyjnie zbliżony był do pruskiego tendrzaka T3, budowanego w latach 1882-1906 i występującego na PKP pod oznaczeniem serii TKh1, aczkolwiek oznaczenie serii i numeru inwentarzowego eksponatu jest tylko przypadkowo zbieżne z pruskim parowozem TKh1-13, eksploatowanym po wojnie przez PKP (dawnym TKh1-18). Lokomotywa zachowana w ekspozycji została zbudowana dla kolei lokalnej Weidenau-Deuz, gdzie występowała pod numerem „5”. Co najmniej od stycznia 1955 r. obsługiwała bocznicę Zakładów Celulozowo Papierniczych we Włocławku. Zakończyła pracę w 1975 r. Została wyrejestrowana z ewidencji Dozoru Technicznego 06.05.1975 r. i przekazana do Muzeum Kolejnictwa w Warszawie.

LOKOMOTYWA PAROWA TKt48-36

Zbudowana w 1951 r. w Zakładach Przemysłu Metalowego im. J. Stalina w Poznaniu (dawna H.Cegielski Spółka Akcyjna w Poznaniu). Tendrzaki tej serii budowano z przeznaczeniem do obsługi ruchu pociągów pasażerskich w ruchu aglomeracyjnym. Ze względu na średnicę zestawów kołowych napędnych (1450 mm) zostały sklasyfikowane jako lokomotywy towarowe (litera „T” w oznaczeniu serii). W pierwszej grupie z lat 1950-52 powstało 91 egzemplarzy dla PKP (78 HCP i 13 Fablok) oraz lokomotywy sprzedane na eksport. Po trzyletniej przerwie, w 1955 r., uruchomiono produkcję drugiej grupy 100 parowozów z pewnymi zmianami konstrukcyjnymi, zrealizowanej w całości w chrzanowskim Fabloku. Maszyny z pierwszej grupy produkcyjnej rozpoczęły służbę w dyrekcjach: warszawskiej, lubelskiej, katowickiej, łódzkiej, szczecińskiej i gdańskiej. Zbudowane później trafiły także do dyrekcji krakowskiej i wrocławskiej. PKP otrzymały bardzo użyteczną serię lokomotyw, szczególnie docenioną w warunkach DOKP Kraków i DOKP Wrocław, gdzie na liniach górskich wykorzystywano ją z powodzeniem do prowadzenia pociągów osobowych i pospiesznych. TKt48-36 rozpoczął służbę w Skarżysku-Kamiennej, a zakończył w Zbąszynku. Został skreślony z inwentarza PKP 17.08.1992 r. i przekazany do Muzeum Kolejnictwa w Warszawie.

LOKOMOTYWA SPALINOWA ST44-001

Zbudowana w 1965 r. w Fabryce Lokomotyw w Ługańsku w ZSRR (Луганский тепловозостроительный завод). W latach 1965-88 zakupiono w ZSRR 1182 egzemplarze liniowych lokomotyw spalinowych z przekładnią elektryczną, przeznaczonych do obsługi ruchu towarowego. Lokomotywy tego typu (oryginalne oznaczenie M62) eksportowano do większości państw bloku wschodniego. Źródłem napędu był dwusuwowy 12-sto cylindrowy silnik spalinowy z zapłonem samoczynnym typu 14D40 o mocy 1470 kW, połączony z prądnicą główną GP312. Cechami dodatnimi była duża siła pociągowa, prostota budowy i niezawodność, do ujemnych należało duże zużycie paliwa i oleju silnikowego. Pomimo braku źródła ogrzewania, „gagariny” w okresie letnim zatrudniano przy obsłudze sezonowych pociągów pasażerskich. Lokomotywa ST44-001 przez cały przebieg służby była związana z węzłem warszawskim. Rozpoczęła służbę w lokomotywowni Warszawa Odolany, zakończyła ją w Zakładzie Taboru Warszawa. Została skreślona z inwentarza PKP 01.09.1998 r. i przekazana do Muzeum Kolejnictwa w Warszawie.

LOKOMOTYWA ELEKTRYCZNA ET21-66

Zbudowana w 1960 r. w Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag we Wrocławiu. W oparciu o dokumentację części elektrycznej radzieckiej lokomotywy WŁ22M Centralne Biuro Konstrukcyjne Przemysłu Taboru Kolejowego w Poznaniu w 1955 r. opracowało projekt pierwszego polskiego elektrowozu przeznaczonego do ruchu towarowego, któremu nadano przemysłowe oznaczenie typu 3E. Produkcję zrealizowano w latach 1957-71 we wrocławskim „Pafawagu”, budując łącznie 726 egzemplarzy, z których 658 przeznaczono dla PKP, a 68 zakupiło Przedsiębiorstwo Materiałów Podsadzkowych Przemysłu Węglowego w Katowicach. Pojazdy dysponowały mocą ciągła 1860 kW. Od 1960 r. budowano wersję zmodernizowaną jako typ 3E/1, wprowadzając zmiany w konstrukcji wózków, hamulca, układu chłodzenia silników trakcyjnych o obniżonej masie o około 6 ton. Pierwsze elektrowozy dla PKP otrzymały miano serii E06, od 1960 r. zmienione na ET21. Mimo niekorzystnej charakterystyki trakcyjnej przewidziano użytkowanie ich również w ruchu pasażerskim, wyposażając w obwód elektrycznego ogrzewania pociągu. Od końca lat 80-tych seria jako konstrukcyjnie dość przestarzała podlegała systematycznej redukcji. Dysponentami ostatnich egzemplarzy były zakłady taboru w Katowicach i Wrocławiu. Lokomotywy ET21 można jeszcze spotkać w barwach przewoźników prywatnych CTL Logistic i DB Cargo Polska.