Dwie osoby skazane ws. podlaskiego szynobusu

Sprawa dotyczyła przetargu ogłoszonego przez województwopodlaskie, na wykonanie i dostawę dwóch tzw. autobusów szynowych. Pojazdy byłypotrzebne do zapewnienia przewozów kolejowych w regionie, za co odpowiadawojewódzki samorząd.

Przetarg wygrała jedna z polskich firm. Zdaniem prokuratury,w protokole komisyjnego odbioru jednego z szynobusów poświadczona zostałajednak nieprawda, iż pojazd został wykonany zgodnie z zawartą umową, mimo iżpodpisujący ów protokół wiedzieli, że szynobus nie ma zainstalowanego systemumonitoringu zużycia paliwa. System został zainstalowany, ale miesiąc później.

Prokuratura uznała, że w majątku samorządu wojewódzkiegopowstała szkoda w kwocie blisko 331 tys. zł wynikająca z tego, że odebraniepojazdu w takim stanie, jako gotowego i spełniającego warunki umowy,uniemożliwiło naliczanie kar umownych i samorząd takich kar nie naliczył.

Wysokiego urzędnika z Urzędu Marszałkowskiego WojewództwaPodlaskiego (jego działania kwalifikowane były jako działania funkcjonariuszapublicznego), przedstawiciela firmy-wykonawcy szynobusu oraz przedstawicielaprzewoźnika, który to podmiot szynobus miał użytkować, prokuratura oskarżyła oniedopełnienie obowiązków oraz poświadczenie nieprawdy w dokumentach.

W ub. roku sąd pierwszej instancji wszystkich trzech skazałna kary od roku, do roku i dwóch miesięcy więzienia w zawieszeniu oraz grzywnyw kwocie 3-4 tys. zł. Ocenił przy tym, iż szkoda majątkowa była nieco większa isięgnęła blisko 340,2 tys. zł.

Po postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy w Białymstokuzmienił jednak kwalifikację prawną czynów i skazał dwóch pierwszych oskarżonychna kary po 10 miesięcy więzienia w zawieszeniu, trzeciego zaś uniewinnił.

W uzasadnieniu sąd wyjaśniał, dlaczego nie można w tejsprawie mówić o przestępstwie przekroczenia uprawnień lub niedopełnieniaobowiązków. Kwestią kluczową było ustalenie, czy w ten sposób doszło do szkody,która miałaby związek z takim działaniem lub zaniechaniem.

I sąd okręgowy uznał, iż nie doszło do wyrządzenia szkody(zarówno materialnej, jak i niematerialnej, np. wizerunkowej), nie było teżrealnego zagrożenia, że takowa by powstała.

Sędzia Dariusz Niezabitowski wyjaśniał, iż można mówić nie oniewykonaniu umowy, a o nienależytym jej wykonaniu przez dostawcę szynobusu. Wtakim przypadku w grę wchodziły nie kary umowne, ale dochodzenie roszczeń z tzw.gwarancji ubezpieczeniowych.

Sędzia przypomniał, że szynobus odebrano od producenta mimobraku systemu monitoringu zużycia paliwa a spółka Przewozy Regionalneużytkowała go bez przeszkód. Jego brak (systemu monitoringu – PAP) nieuniemożliwiał bezpiecznego użytkowania pojazdu” – dodał zaznaczając, iżbrak owego systemu był jednak „istotnym odstępstwem od umowy” ispecyfikacji zamówienia.

Doszło do umyślnego, świadomego poświadczenia nieprawdy wdokumencie, czyli w protokole odbioru szynobusu – uznał sąd i skazał za todwóch oskarżonych. Trzeciego uniewinnił dlatego, że kluczowy dowód przeciwkoniemu – nagrania z podsłuchów – nie został w formie wymaganej prawemzalegalizowany (nie było tzw. zgody następczej sądu).

Sąd przyznał, że – co prawda – były wobec tego oskarżonego iinne dowody, ale nawet pośrednio nie potwierdziły tego, iż składając swójpodpis pod protokołem odbioru szynobusu wiedział on, iż poświadcza nieprawdę codo instalacji systemu monitoringu zużycia paliwa.

„